Nostalgie en liefde zijn de aartsvijanden van het kritisch vermogen. Op het moment dat bekend werd dat Anne Rice’ roman Interview with the Vampire verfilmd zou worden, had ik al besloten om die film hartgrondig te gaan haten. Zeker toen bekend werd dat Tom Cruise vampier Lestat zou gaan spelen. Ugh! Miscast van het millennium. Ik heb de film nooit een eerlijke kans gegeven en eerlijk gezegd geldt dat nog steeds. Eenzelfde lot was weggelegd voor de STAR WARS-prequels, ook al kan ik mijn afkeer jegens die drie films tegenwoordig een stuk makkelijker met argumenten onderbouwen.
Ik kan de huidige internationale toorn richting de ‘remake’ van cultfavoriet THE CROW (1994) dus prima begrijpen, al ben ik zelf nooit een grote fan van die film geweest. De vrij trouwe bewerking van James O’Barrs ultragewelddadige wraakstrip was destijds in mijn ogen weinig meer geworden dan een uitgesponnen videoclip die net iets te hard probeerde om duister te zijn. Dat hoofdrolspeler Brandon Lee stierf op de set was uitermate tragisch, maar geen reden om zijn zwanenzang op een schild te hijsen.
Daarom ging ik de versie van Rupert Sanders zonder enig vooroordeel tegemoet en werd bijzonder aangenaam verrast door zijn bewerking. Ten eerste omdat het geen remake is van de film van Alex Proyas of een trouwe hervertelling van O’Barrs strip. Deze CROW gebruikt slechts het narratieve en dramatische skelet van het bronmateriaal en bouwt daar een plot omheen dat perfect naast de eerdere film kan bestaan. Eric (Bill SkarsgÃ¥rd) en Shelly (FKA twigs) zijn twee gebroken zielen die elkaar leren kennen in een afkickkliniek. Het is liefde op het eerste gezicht en het stel besluit te ontsnappen, maar helaas is hun geluk van korte duur. Shelly heeft machtige vijanden die er als de kippen bij zijn om haar naar de andere wereld te helpen. Ook Eric wordt zonder pardon de dood ingejaagd, al duurt het even voordat hij dat zelf ook doorheeft. Zijn liefde voor Shelly is namelijk dusdanig groot dat hij in onsterfelijke vorm terugkeert uit het dodenrijk om het een en ander recht te zetten.
Tot zover bekend nieuws voor de kenners van de strip en de eerste verfilming, maar de verdere uitwerking is compleet anders. In een universum dat je eerder zou verwachten in de Hellblazer-comics rond John Constantine, begint Eric aan zijn missie. Dat levert in eerste instantie een hoop gestuntel op, maar met de hulp van een schimmige mentor uit het vagevuur (heel losjes gebaseerd op de Skull Cowboy uit de strip) en een bovennatuurlijke kraai ontdekt onze held gaandeweg dat zijn nieuwe rol als wraakengel serious business is. Het resulteert in een explosie van expliciet geweld dat recht doet aan de bruutheid van de strip met hier en daar een bloederige verwijzing (de katana!) voor de stripfans.
De Brandon Lee-fanclub zal deze film vast en zeker naar de schroothoop verwijzen en (nogmaals) dat is begrijpelijk en helemaal prima. Maar de nieuwe generatie die deze CROW zonder voorkennis gaat bekijken heeft in Bill Skarsgård een uitstekende nieuwe antiheld die op geen enkele manier probeert de herinnering aan Lee’s creatie te bezoedelen.
