Elk paradijs heeft een slang, zo ook het prachtige eiland waar de rijken feesten in BLINK TWICE. Een letterlijke slang, in dit geval, en net als in de Bijbel verlost hij je van je onwetendheid.
Veel meer verklappen over wat er precies aan de hand is in Zoë Kravitz’ regiedebuut zou zonde zijn. Dit is een horrorsatire in de trant van GET OUT: de protagonist bevindt zich op onbekend terrein en vogelt langzaam uit wat er daar precies aan de hand is. Wij denken mee.
Het gaat om Frida (Naomi Ackie), een serveerster die na een toevallige ontmoeting op een feestje door de steenrijke tech-CEO Slater King (Channing Tatum) uitgenodigd wordt mee te komen naar zijn privé-eiland voor een decadente vakantie met zijn vrienden. Geen telefoons, wel rust, lekker eten en drinken en veel drugs. Samen met haar vriendin Jess (Alia Shawkat) geniet Frida er de eerste dagen enorm van, al vinden ze weinig aansluiting bij Slaters vrienden (heerlijke bijrollen van Christian Slater, Hayley Joel Osment, Levon Hawke en Simon Rex) en de andere vrouwelijke genodigden, waaronder realityster Sarah (Adria Arjona). Na een tijdje krijgt Jess het gevoel dat er iets niet klopt…
En dan komt dus dat letterlijke addertje onder het gras tevoorschijn. Zijn beet is een pijnlijke, maar noodzakelijke verlossing van de onschuld. BLINK TWICE is een film over vergeten en vergeven, over schuld en medeplichtigheid, over machtsmisbruik en misogynie. Net als GET OUT is het een film met een duidelijke politieke lading en zware thematiek, die dat allemaal nooit in de weg laat staan van spannend amusement. Didactisch wordt het niet: Kravitz maakt een gelikte, sappige thriller vol humor (met name in geweldige bijrollen van Geena Davis, Liz Caribel en Trew Mullen). Aanvankelijk kunnen we escapistisch meegenieten van het luxueuze leven op dat eiland, ondanks de zorgvuldig gedoseerde aanwijzingen dat het daar niet pluis is.
Als in de finale dan eindelijk de storm losbarst, valt dat toch een beetje tegen: het geweld is hard en bevredigend, maar het meeste gevaar verdwijnt lang voordat de potentie voor suspense opgebruikt is. Kravitz bedient zich hier ook iets te vaak van irritante clichés in haar gebruik van popmuziek. De grootste teleurstelling is echter de slotscène, waar de film zichzelf lijkt te verraden. Zonder al te veel te verklappen: je zou het einde als uiterst cynisch kunnen zien, en die interpretatie heeft mijn voorkeur, maar volgens mij ben ik dan in conflict met de film. Laat het je er in elk geval niet van weerhouden BLINK TWICE te kijken, want vóór dat einde zit zeker anderhalfuur intelligent, prikkelend topvermaak.
