Bij Schokkend Nieuws kennen we Jimmy al een tijdje. We spraken regisseur David-Jan Bronsgeest en scenarist/producent Tim Koomen in 2018 en 2019, toen het erop leek dat ze in Hollywood een speelfilmversie zouden maken van hun korte film MEET JIMMY (2018). Hoe dat door teleurstellende samenwerkingen en een lockdown in de soep liep lees je in ons laatste nummer. Maar niet getreurd, want Jimmy kwam weer terug naar Nederland! Zes jaar na de short konden Koomen en Bronsgeest eindelijk in eigen land hun speelfilmdebuut maken, en daarmee hopelijk de nederhorrorbeweging weer een zetje geven.
Dilara (Sonia Eijken) keert terug naar haar geboortedorp wanneer daar een vriendin wordt vermoord. Daar komt ze weer in contact met haar oude vriendengroep, bestaande uit twintigers die hun tienertijd nog niet zijn ontgroeid (onder meer Thijs Boermans en Sara Luna Zoric). Dit tot frustratie van haar oudere zus Maryam (Charlie Chan Dagelet).
Het blijft niet bij één moord. Wat wij vanaf de openingsscène al weten is dat het allemaal te maken heeft met een true crime-podcast over dorpsgenoot Jimmy (Rick Paul van Mulligen), een jongen die verdacht werd van moord en in een TBS-kliniek zelfmoord heeft gepleegd. De maker van de podcast is overtuigd van Jimmy’s onschuld. Maar als Jimmy bij leven onschuldig was, is hij dat na de dood in elk geval niet, want wie de podcast luistert komt hem tegen en legt het loodje.
Dat is natuurlijk een prachtconcept voor een horrorfilm: de podcast is een vertrouwd en heel intiem medium, waarmee mensen zich doorgaans in hun eentje afsluiten van de buitenwereld. Ideaal om allerlei spannends mee te doen. Maar helaas lijkt die inspiratie na de openingsscène lange tijd zo’n beetje op; ja, die podcast is gevaarlijk (dat vogelt Dilara trouwens bizar snel uit) maar het had net zo goed elk ander medium of behekst object kunnen zijn waardoor de geest van Jimmy verschijnt. Op het gebied van zowel thema als plot laat de film hier kansen liggen. Tegen het einde lijdt JIMMY dan weer aan een ideeënoverschot, met een plotverrassing die vooral verrassend is omdat-ie niets te maken lijkt te hebben met de rest van de film.
De wat rommelige plot verhindert niet dat JIMMY als popcornhorrorfilm grotendeels werkt. De motor is het pure plezier van horror. Regisseur Bronsgeest houdt van stilistische excessen, met belichting die in z’n onlogische esthetiek aan Bava en Argento doet denken: personages baden regelmatig in groen of rood licht terwijl ze gewoon in de woonkamer zitten. Heerlijk. Ook het sadisme van een aantal moorden roept associaties op met Italië; Lucio Fulci zou smullen van de scène die laat zien waarom je een mes nooit met het lemmet naar boven in de afwasmachine moet zetten. Je mag gruwen, je mag lachen.
De vergelijking met Dick Maas ligt dan voor de hand (ook omdat JIMMY op de voortiteling aangekondigd wordt als “een David-Jan Bronsgeest film”, een anglicistische constructie die gepopulariseerd werd door “Dick Maas films”), maar diens ironische toon is afwezig. De sterke cast speelt heel natuurlijk en neemt de zaken duidelijk serieus; zelfs Boermans’ lekker irritante personage is compleet geloofwaardig. Alleen Van Mulligen mag over de top gaan als de wat clichématige, maar amusante boeman.
Na hun naargeestige televisiefilm BINARY slaan Bronsgeest en Koomen met de prethorror van JIMMY een andere richting in. Beide films worden gekenmerkt door dezelfde kracht én zwakte: een sterk concept dat meer uitwerking verdiend had, een uitgesproken stijl en een aardige dosis lef. De toekomst van de Nederlandse genrefilm heeft er weleens somberder uitgezien.
