Toen SUPERNOVA na een getroubleerd productieproces begin dit jaar eindelijk de Amerikaanse bioscopen bereikte, waren de critici het erover eens dat de film een minder grote blamage was dan verwacht. Een schrale troost voor de makers van dit zestig miljoen dollar kostende thinking man’s SF-epos, die bovendien de primeur hebben van de door de Directors Guild of America (DGA) geautoriseerde opvolger van Alan Smithee.
Smithee, het pseudoniem waarachter in de loop der jaren tal van filmmakers schuilgingen die wegens onenigheid met hun producenten over de eindmontage hun naam niet langer aan een film verbonden wensten te zien, was naar de mening van de DGA de laatste tijd een beetje al te bekend geworden. Twee jaar geleden werd het fenomeen op quasi-humoristische wijze belicht in ALAN SMITHEE FILM: BURN HOLLYWOOD BURN, waarbij regisseur Arthur Hiller ironisch genoeg zijn naam liet vervangen door… u raadt het al. Thomas Lee is dus de nieuwe Alan Smithee en het moet gezegd, dat hij met SUPERNOVA sterk debuteert. Met de amorfe puinhoop die Walter Hill achterliet kon zelfs door de eveneens onvermelde Francis Ford Coppola en Jack Sholder niet veel worden uitgericht.
Naar beproefd ALIEN-recept speelt SUPERNOVA zich af op een ruimteschip, dat een noodsignaal opvangt van een verlaten mijnkolonie. De film begint met een merkwaardig evaluatiegesprek tussen psycholoog Bassett en piloot Spader, die herstellende is van een drugsverslaving. De uiterst geladen sfeer die deze scène oproept doet een film vermoeden waarin de relaties tussen de crewmembers voor evenveel spanning zorgen als de onvermijdelijke dreiging van buitenaf. Maar wanneer Spader diezelfde avond (voor zover daarvan sprake is in deep space) Bassett met het aanbod van een glaasje perenlikeur het bed in lult, wordt die spanning vroegtijdig tot ontlading gebracht. De interne conflicten tussen de bemanningsleden blijven beperkt tot Philips en Tunney, die ook een item zijn. Tunney heeft echter tevens een oogje op de jonge avonturier die het S.O.S.-signaal verzond, en die een gevaarlijk buitenaards voorwerp aan boord heeft meegesmokkeld. Bovendien bevindt hun ruimteschip zich in de nabijheid van een ster die op het punt staat te exploderen.
Spader ziet zich ondertussen genoodzaakt het commando van Forster over te nemen, waarbij de schrijvers de interessante aanzet over zijn drugsverslaving geheel loslaten. Niet dat het wat uitmaakt, want tegen die tijd heeft SUPERNOVA zich ontpopt tot een rommelig hoopje sci-fi-clichés, dat onder een uiterlijke laag van heel behoorlijke special effects een schier onbegrensde leegte behelst. Wat dat betreft had men de film beter kunnen noemen naar dat andere astronomische verschijnsel, het zwarte gat.
Copyright Ellen S. Mitty. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, augustus/oktober 1999.
