Aan het einde van SPIDER-MAN 3 krijgen we ten overvloede te horen dat het in het leven draait om het maken van keuzes. Ten overvloede, want in de dikke twee uur die aan die tegelwijsheid voorafgingen, komen vrijwel alle personages wel een keer op de T-splitsing tussen goed en kwaad te staan, Peter Parker (Tobey Maguire) alias Spider-Man incluis.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw bleek de superheld, tot dan toe de onverschrokken steun en toeverlaat van weduwen en wezen, over onaangename trekjes te kunnen beschikken. Het was een tamelijk nieuw concept: de held die soms flink overhoop lag met zichzelf en moeite had zijn duistere impulsen te beteugelen.
In SPIDER-MAN 3 komt het kwaad, in het geval van Peter, echter niet van binnenuit, maar uit de ruimte. Aan het begin van de film valt een brok meteoriet op aarde neer. Het gesteente barst open en uit het gloeiende binnenste kruipt een draderige zwarte substantie te voorschijn. Nadat het zwarte spul is meegelift op Peters brommertje wacht het op een stil plekje het juiste moment af om toe te slaan. Het is op dit punt dat de scenaristen het aloude Dr. Jekyll and Mr. Hyde-scenario in werking zetten. De buitenaardse bezoeker wakkert in Peter haat en moordlust aan wanneer hij zich toch al rot voelt, waarna hij niet zijn vertrouwde rode, maar een nieuw zwart kostuum aantrekt. Het rode blijft gaandeweg steeds vaker in de kast, vooral nadat vriendinnetje Mary Jane (Kirsten Dunst) het heeft uitgemaakt en Peter emotioneel op de bodem van de put zit. Die afwisseling van goed en kwaad in één persoon is tevens het leidmotief van de film. Zo leert deze derde aflevering dat zelfs een brute moordenaar, Spidey’s nieuwe tegenstander Sandman (Thomas Haden Church), plausibele redenen voor zijn misdaden kan hebben en dat oude vijanden zich in tijden van nood soms als vrienden ontpoppen.
Heeft de pubersoap die de SPIDER-MAN-films ook altijd al waren de overhand gekregen of wordt er ook nog een beetje geknokt in deel 3? Is het een en al mokken en pruilen geblazen of valt er ook nog te genieten van scènes waarin Spidey en zijn tegenstanders hoog boven straatniveau spectaculaire capriolen uithalen tussen wolkenkrabbers? Het antwoord luidt dat de film beide elementen ruim in voorraad heeft, maar niet helemaal in de juiste balans. SPIDER-MAN 3 komt moeizaam op gang (dankzij de overmatig sentimentele scènes met Peters tante) en trekt voor zowel het gedoe met Mary Jane en liefdesrivaal Harry (James Franco) als een zijlijntje met een concurrerende krantenfotograaf (Topher Grace) en de mooie dochter van de hoofdcommissaris (Bryce Dallas Howard) veel te veel tijd uit. Het komische nummer van Bruce Campbell als ‘maitre d’ van een chic restaurant hadden we niet graag willen missen, maar wordt wel te lang uitgemolken. Net als Peters hilarische transformatie tot gladde casanova onder invloed van eerder genoemde zwarte smurrie from outer space.
Daar staan gelukkig geweldige show stoppers tegenover, waarbij het eigenlijk nauwelijks meer stoort dat echte stunts en stuntmannen zo langzamerhand geheel zijn verdrongen door cgi-werk. De scène waarin Spidey en Harry elkaar in vliegende vaart door de nauwe steegjes van New York achterna zitten, de schermutselingen met de Sandman en de hatelijke Spider-Man-imitator Venom – het zijn visuele hoogstandjes die bij de jongste generatie filmkijkers misschien niet meer dezelfde euforie opwekken als de eerste STAR WARS-films dat dertig jaar geleden deden bij hun vaders, maar niettemin state of the art amusement bieden – zeker wanneer je de film op het IMAX-formaat ondergaat. Hoofdrolspeler Tobey Maguire heeft inmiddels aangekondigd het spinnenpak niet meer aan te willen trekken. Een verstandig besluit, want al gaat de SPIDER-MAN-franchise met dit derde deel niet als een nachtkaars uit, het is mooi geweest. Nog meer amoureuze kapers op de kust voor Peter, nog meer moleculair gemodificeerde tegenstanders – denk naast Zandman aan IJscoman of Groentenman – het is allemaal mogelijk. Maar liever laten we ons door Sam Raimi weer eens op iets oorspronkelijks trakteren.
Di: Sony (NL / BE: 1 mei)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 april 2007.
