De ogenschijnlijk brave huisvader Carter Nix stelt aan een vriendin voor haar kind mee te nemen naar een door zijn vader opgerichte kinderpsychologie kliniek in Noorwegen. Als de vrouw weigert verdooft hij haar en verschijnt tweelingbroer Cain om hem te helpen. Cain neemt Carter’s leven over en duikt meteen het echtelijke bed in met zijn schoonzus.
Met deze beschrijving heb ik niets van de plot verklapt, doch slechts de eerste vijf minuten van RAISING CAIN samengevat. Niet dat ik nou zo vreselijk snugger ben, maar alles wat er na deze opening gebeurde zag ik ruim van te voren aan komen. Valt dat even vies tegen!
Brian de Palma heeft me in het verleden met al zijn Hitchcockiaanse suspense thrillers op het verkeerde been gezet en op het puntje van mijn stoel gekregen, dus waarom zit ik me nu dan bij RAISING CAIN te verbazen over de voorspelbaarheid van de plot? Misschien komt het doordat het onderwerp van de film (ik zeg niks) inmiddels compleet uitgemolken is in talkshows , kranteartikelen en tijdschriften; iedereen heeft er wel eens iets over gehoord of gelezen. De Palma had zijn plot nooit moeten ophangen aan zo’n overbelicht thema. Het is onderhand lachwekkend om weer een psycholoog te zien opdraven die, in de PSYCHO traditie, alles nog eens haarfijn komt uitleggen aan het geestelijk minder bedeelde bioskooppubliek.
Als we de plot van RAISING CAIN vergeten blijven De Palma’s stijlkenmerken over en die zijn in ruime mate aanwezig. Hitchcock citaten, zorgvuldig in scène gezette camera hoogstandjes en een meeslepende score van Pino Donaggio herinneren aan BODY DOUBLE, BLOW OUT en DRESSED TO KILL. De herinnering is pijnlijk.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #3, oktober 1992.
