Een lange titel voor een veel te lange film. Maar een knotsgekke Johnny Depp, een afschrikwekkende Bill Nighy en een overvloed aan inventieve actie stemmen uw recensent ditmaal opvallend mild.
De openingsscène van DEAD MAN’S CHEST veronderstelt dat het publiek de voorganger, PIRATES OF THE CARIBBEAN, gezien heeft. Want anders valt moeilijk te begrijpen waarom een piratenfilm met Johnny Depp als de kleurrijke kaper Jack Sparrow niet gewoon op volle zee begint, maar met de visueel weinig overrompelende arrestatie – aan de wal – van het romantische koppel Orlando Bloom en Keira Knightley. Toch zullen slechts weinigen hierover struikelen: het ruim twee uur durende THE CURSE OF THE BLACK PEARL was drie jaar geleden een knaller van een zomerhit, die vervolgens als dvd de anderhalve aardbewoner bereikte die de film niet in de bioscoop had gezien. Regisseur Gore Verbinski (THE RING), ook verantwoordelijk voor deel 1 Ă©n voor het volgend jaar verschijnende deel 3 (AT WORLD’S END), gaat er waarschijnlijk terecht vanuit dat zijn personages en de situatie geen verdere toelichting behoeven. Helaas leidt dat ditmaal niet tot een kortere film. Als er iets tegen DEAD MAN’S CHEST valt in te brengen, is het wel zijn exorbitante lengte van tweeĂ«nhalf uur.
Zo lang van stof als scenaristen Elliott en Rossio zijn, zo kort kunnen wij zijn over de plot. DEAD MAN’S CHEST is, op z’n zachtst gezegd, een film die het minder van de intrige dan van lang uitgerekte en knap uitgevoerde stuntscènes moet hebben. Jack Sparrow neemt het ditmaal op tegen Davy Jones (Bill Nighy, SHAUN OF THE DEAD), kapitein van het fameuze spookschip The Flying Dutchman. De laatste beschikt niet alleen zelf over een kop als een inktvis, wanneer de situatie erom vraagt is hij tevens in staat middels het gedreun van een aan boord van het spookschip geĂŻnstalleerde heipaal (?) een reusachtige octopus op de bodem van de oceaan uit diens sluimer te wekken. Dat levert fraai cgi-spektakel op, waarbij zeilschepen binnen enkele tellen als luciferhoutjes worden versplinterd en door het gedrocht met man en muis onder water worden getrokken. Memorabeler dan dat monsterspektakel zijn overigens de meer kolderieke intermezzi, zoals de eindeloos durende ontsnapping van Jack aan een kannibalenstam en een gevecht boven op een op drift geraakt waterrad. De standaard-romantische verwikkelingen rond Bloom en Knightley vallen bij dergelijke acrobatische slapstick uiteraard in het niet, en ook van de (lichtelijk) subversieve omkering van waarden – piraten zijn toffe jongens en autoriteiten deugen niet – slaan we niet bepaald steil achterover.
Net als het eerste deel mag DEAD MAN’S CHEST een geslaagde poging heten een klassieke pretparkattractie (uit Disney World) tot een opwindend filmspektakel om te smeden. Met alle beperkingen – en dan vooral op plotniveau – vandien.
Di (NL): Buena Vista (NL: 13 juli / BE: 2 augustus) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 juli 2006.
