THE LONE RANGER moet het niet van het verhaal hebben, maar spektakel, slapstick en een gortdroge Johnny Depp maken veel goed.
THE LONE RANGER is in Amerika jammerlijk geflopt. Niet alleen de opbrengsten vielen tegen, de film werd ook genadeloos neergesabeld door de critici. Zo genadeloos zelfs, dat hoofdrolspelers en producent Jerry Bruckheimer onlangs samenkwamen om op hun beurt de recensenten er verbaal van langs te geven. Toch is het gebrek aan succes geen echte verrassing; THE LONE RANGER was vanaf het begin een beladen project, omringd door geruchten over een uit de hand gelopen budget. De originele hoorspel-, strip- en televisieserie zijn nagenoeg onbekend in Europa, maar in Amerika zijn veel mensen opgegroeid met de avonturen van Texas Ranger John Reid en zijn indiaanse metgezel Tonto. De bijnaam ‘Kemosabe’, die Tonto aan Reid geeft, en het “Hi-Yo Silver!” waarmee Reid zijn witte paard aanspoort, maken deel uit van het Amerikaanse vocabulaire. En zoals iedereen weet: als je een oud verhaal nieuw leven probeert in te blazen, is nostalgie je grootste vijand.
Veel van de kritiek betrof Johnny Depp. Waarom kon er geen ‘echte’ Native American gecast worden in die rol (al zegt Depp zelf deels Cherokee te zijn)? En is Tonto eigenlijk niet gewoon Captain Jack Sparrow met een dode kraai op zijn knar? Voor dat laatste is wel iets te zeggen. Depps maniertjes in deze film doen inderdaad af en toe aan PIRATES OF THE CARIBBEAN denken. Een klakkeloze kopie is het echter niet. De filmwereld lijkt dan misschien een beetje Depp-moe zijn; zijn uitgestreken hoofd en dead pan delivery in combinatie met fysieke comedy blijven van grote klasse.
THE LONE RANGER start met de overval op de trein waarmee advocaat John Reid (Armie Hammer) naar huis reist. De bende van Butch Cavendish (een nagenoeg onherkenbare William Fichtner) bevrijdt hun leider uit de gevangenenwagon. De stuntelige Reid wordt door zijn broer, de Texas Ranger Dan (James Badge Dale), benoemd tot deputy Ranger, zodat hij met Dan en de rest van de Rangers de bende kan achtervolgen. Dit loopt uit op een rampzalige confrontatie. Indiaan Tonto (Depp), vers ontsnapt uit de plaatselijke gevangenis, ziet echter hoe een magisch wit paard John Reid weer tot leven wekt. Hij moet dus wel een ‘spiritwalker’ zijn, verklaart Tonto. The Lone Ranger is geboren. Tonto wijkt niet meer van zijn zijde. Samen maken ze jacht op Cavendish en krijgen het ondertussen ook nog aan de stok met een rijke spoorwegmagnaat.
THE LONE RANGER is een ouderwetse rollercoaster spektakelfilm, zoals we hem eigenlijk niet meer gezien hebben sinds de eerste PIRATES OF THE CARIBBEAN. Dat is natuurlijk geen toeval met dezelfde hoofdrolspeler, regisseur (Gore Verbinski) en producent (Jerry Bruckheimer) aan boord. Highlights zijn de spectaculaire treinscènes. Tegen het einde van de film wordt er op de klanken van de Wilhem Tell ouverture (dat was ook de theme tune van de originele serie) een spectaculaire slapstick uitgevoerd met paarden, treinen en Tonto op een ladder. Een genot om naar te kijken.
Helaas is het verhaal nogal rommelig, en met overbodige bijrollen en een liefdesverhaal dat weinig toevoegt, is de tweeënhalf uur durende film minstens drie kwartier te lang. Maar de overvloedige humor en de chemie tussen John Reid en Tonto maken veel goed. De uitgestreken kop van Depp is het perfecte klankbord voor het onhandige gestuntel van de nieuwbakken ranger en held. Wel vreemd dat Verbinski het nodig heeft gevonden om aan al deze kolder ook een moordenaar toe te voegen die het hart uit iemands borst snijdt en er een hap uit neemt. Ook het Indianenbloed vloeit rijkelijk in een flashbackscène. Denk dus wel even na voordat je je kinderen of jonge broertje of zusje meeneemt naar de bios, want we hebben het nog niet eens gehad over de kannibalenkonijnen!
Di: Disney. Copyright Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 augustus 2013.
