Je moet het Jerry Bruckheimer nageven, hij heeft lef. De producent combineerde voor zijn PIRATES OF THE CARIBBEAN een aantal weinig aantrekkelijke marketingelementen. Een piratenfilm gebaseerd op een kermisattractie met Johnny Depp in de hoofdrol klinkt als commerciële zelfmoord. De laatste keer dat in een speelfilm de vlag met de gekruiste beenderen werd gehesen ging een complete filmstudio mee naar de kelder (Carolco’s CUTTHROAT ISLAND).
Dat een pretparkritje van drie minuten (in Disney World) niet echt een doortimmerd verhaal oplevert lijkt ook duidelijk, en verder niks ten nadele van de charismatische Depp, maar hij heeft in twintig jaar tijd nooit een blockbuster achter zijn naam gekregen. Toch opende PIRATES in Amerika met een opbrengst van zeventig miljoen dollar, en is de film een van de schaarse echte successen in een filmzomer vol ondermaats presterend actiewerk. William Goldman zei het al: ‘In Hollywood, nobody knows anything.’
Kortom, een succesvol uitgepakte toevalstreffer, of toch een briljante film? Dat laatste zeker niet. Voor een film met een plot die op een bierviltje past is PIRATES bespottelijk lang. Dit is inmiddels een Bruckheimer-handelsmerk, net als de overdaad aan ontploffingen, gevechten en achtervolgingen die de film nodeloos oprekken. Maar PIRATES voelt niet als een formulefilm, eerder als een ouderwets avonturenverhaal uit de categorie: zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Wellicht dat de hand van regisseur Gore Verbinski, zo succesvol als bewerker van het Japanse RINGU, net het verschil maakt tussen een Michael Bay-stoomwals en prettig zomervermaak.
In PIRATES OF THE CARIBBEAN: THE CURSE OF THE BLACK PEARL probeert wapensmid Will Turner (Bloom) zijn geliefde uit de handen van piratenkapitein Barbossa (Rush) te redden. Deze heeft de jonge maagd nodig omdat haar bloed een aloude vloek kan opheffen die de piraten achtervolgt. Ooit stalen ze het goud van conquistador Cortez, en daar kleefde zoveel bloed aan dat het in zijn geheel moet worden geretourneerd. Eeuwige verdoemenis is anders hun lot, en daar zijn ze hard naar op weg. Als de maan schijnt zie je de piraten in hun ware gedaante, and it’s not a pretty picture. En waar blijft Depp? Depp is ook een piraat, maar dan een goeie. Zegt hij. Depps Jack Sparrow wil alleen maar zijn schip The Black Pearl terug dat Barbossa heeft ingepikt. Dus helpt hij Turner om zijn geliefde te traceren.
Goed of fout, Depp óógt als een bijzonder foute piraat. Met zijn mascara, rollende ogen en David Bowie-Engels staat hij zover af van een zeeschuimer volgens het boekje, dat het weer leuk wordt. Vanaf zijn komische entree is het lachen zodra hij in beeld verschijnt, en dat doet hij gelukkig vaak.
Ook Geoffrey Rush mocht van Verbinski zijn eigen plan trekken, en grimast zich een weg naar het einde toe. Het is in de scènes met deze twee acteurs dat je de hand van de schrijvers van SHREK herkent. Ook een aantal komische bijrollen leukt het verhaal op, terwijl Bloom en Knightley een acceptabel zij het braaf liefdespaar vormen. Het zijn vooral de vaak eindeloze vechtscènes en het veel te uitleggerige script die de vaart uit de film halen en PIRATES uitwalsen tot een bespottelijke tweeëneenhalf uur. Want als er iemand niet weet dat minder meer is, is het de producent van PEARL HARBOR wel.
Copyright 2003 Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
