‘Vroeger was alles beter’, verzuchten bejaarde gorehounds en splatterheads nadat ze zich door het zoveelste bloedeloze SCREAM-derivaat hebben geworsteld. Nee, d谩n het begin van de jaren tachtig, toen de vuige slasher hoogtij vierde! De leeghoofdige tieners werden met dozijnen tegelijk aangevoerd; Jason Voorhees (‘Voorhees a jolly good fellow!’), Michael Myers en talloze solitaire psychopaten maakten gedisciplineerd korte metten met ze.
En dan vielen hun verrichtingen ook nog eens te bewonderen in de buurtbioscoop. Herinnert u zich nog dat gekartelde kapmes dat tergend langzaam in en uit het kruis van een wel heel ongelukkige kampeerder werd geschoven in JUST BEFORE DAWN (1980)? Of die afgeknipte vingers die door de lucht vlogen in THE BURNING (1980)? En u bent ook vast niet vergeten hoe die bajonet diagonaal door een hoofd werd gestoken in THE PROWLER (1981), ook wel bekend als ROSEMARY’S KILLER.
Ja ja, er kwam heel wat fijne flauwekul uit Amerika in die tijd. De Europeanen probeerden in te haken op de trend, maar dat verliep wat stroef. Alleen de Italianen konden een potje breken, met Lamberto Bava (A BLADE IN THE DARK, 1982). Dario Argento (TENEBRAE, 1982) en Lucio Fulci (THE NEW YORK RIPPER, 1982) voorop. In Spanje zag het er wat minder florissant uit. Dat Jes霉s Franco de plank fenomenaal mis kon slaan was bekend, maar zijn slasher BLOODY MOON (1981) was pas echt om te huilen. Stompzinnige dialogen werden afgewisseld met plotwendingen die door een zwakzinnige moesten zijn bedacht, terwijl de geluidsband werd volgeplamuurd met ranzige discostampers. Er werd weliswaar gebruik gemaakt van een cirkelzaag, maar helaas niet op de kleurrijke wijze als gesuggereerd op het fraaie videohoesje van distributeur Video 49, dat ik met glinsterende ogen uit de schappen plukte.
In dezelfde videotheek trof ik een film aan met de prikkelende titel THE CHAINSAW DEVIL, een Belgische cassette, met Franse en Vlaamse ondertitels. De stemming zat er meteen goed in toen de bioscooptitel ‘De Sadist Met De Kettingzaag’ in beeld verscheen. Met het naslagwerk op schoot bleek het om het Spaanse MIL GRITOS TIENE LA NOCHE (‘Duizend schreeuwen heeft de nacht’, 1981) te gaan, ook wel bekend als PIECES. Helaas viel ook deze saaie paella-slasher tegen, de bloederige slachtpartijen daargelaten. Bovendien was de vertrouwde bosrijke omgeving, altijd perfect voor een fijne mensenjacht, vervangen door een goedkope Madrileense studio die voor een Amerikaanse hogeschool moest doorgaan.
Maar met de jaren komt de wijsheid en de smaak, althans zo zegt men, en toen ik de film onlangs weer eens zag beleefde ik er beslist veel plezier aan. In de proloog (Boston, 1942) zien we hoe een ventje een legpuzzel van een blote vrouw probeert te voltooien. Dan komt mams binnen. Ze scheldt het perverse knaapje de huid vol, waarop deze een bijl pakt en haar in een ware fontein van theaterbloed in mootjes hakt. We maken vervolgens een sprong voorwaarts van veertig jaar. Dat het inmiddels 1982 is had niet vermeld te hoeven worden, want het tijdsbeeld druipt van de hippe meid af, die op een fel oranje skateboard door een college campus scheurt. Ze rijdt zich vervolgens te pletter tegen een reusachtige spiegel en valt in stukken uiteen. Dat het geen ongeluk is begrijpen we wanneer we zien dat een maniak met zwarte handschoenen een foto van de studente betast. Dan komt de sadist met de kettingzaag tevoorschijn om een in het park studerend meisje spectaculair te onthoofden. Dit kan zo niet langer, dus wordt inspecteur Bracken (Christopher George) ingeschakeld.
De kijker heeft ogenblikkelijk medelijden met de arme George. De acteur kreeg alleen al in 1980 een enorme partij narigheid voor zijn kiezen. In het gruwelijke CITY OF THE LIVING DEAD bevocht hij Italiaanse zombies, in THE EXTERMINATOR ging hij de strijd aan met de knetterharde vigilante Robert Ginty en tijdens GRADUATION DAY werd zijn gymklas geterroriseerd door een psychopaat. Zijn carri猫re zat danig in het slop en in het supergoedkope MIL GRITOS TIENE LA NOCHE speelt hij zelfs samen met zijn vrouw Linda Day. De aimabele acteur overleed in 1983 aan een hartaanval.
Maar in MIL GRITOS TIENE LA NOCHE gaat de vermoeid ogende George met waar Amerikaans doorzettingsvermogen aan de slag. Van de studenten op de campus hoeft hij niet veel medewerking te verwachten, want die denken maar aan 茅茅n ding: ‘The most beautiful thing in the world is smoking pot and fucking on a waterbed.’ George verdenkt de docent anatomie (Jack Taylor), de directeur (Edmund Purdom) en de lompe klusjesman. Maar laatstgenoemde kijkt z贸 gemeen uit zijn ogen, loopt z贸 vaak rond met een enorme heggenschaar en streelt zijn fallische kettingzaag wel z贸 opvallend, dat hij de dader niet kan zijn. Intussen zaagt de zwaar hijgende moordenaar zich vrolijk door het bestand wulpse studentes.
Een hilarisch moment vindt plaats wanneer de maniak bij een meisje in de lift stapt, terwijl ze niet doorheeft dat hij achter zijn rug een enorme kettingzaag verbergt: binnen de kortste keren vliegen haar afgesneden armen door de cabine. Bracken weet het allemaal niet meer en roept de hulp in van een tennisster annex undercoveragente (Linda Day George) en een ongelooflijk irritant studentje (Ian Sera). Dat er tussen die twee zelfs een romance ontstaat, is niet eens zo ongeloofwaardig binnen deze aaneenschakeling van nonsens. Wanneer dan uiteindelijk de ontmaskering plaatsvindt is de dader precies degene die de kijker verwachtte. Dat mag de pret niet drukken, want regisseur Juan Piquer Simon trakteert ons op maar liefst twee surprise endings.
PIECES is een onnozele slasher die onbedoeld komische momenten afwisselt met bijzonder bloederige moordsc猫nes, waarbij de beroerde nasynchronisatie het geheel weer een luchtige toon geeft. Om precies die redenen werd de Spaanse productie van ‘Spectacular Films’ aangekocht door de Amerikaanse distributeur Film Ventures om als cultfilm in nachtvoorstellingen te worden vertoond.
Het is overigens leuk om de trivia van de film eens door te nemen. Zo speelde Jack Taylor al eerder in tientallen Euro-horrorfilms vanaf het midden van de jaren zestig en dook laatst op om een grote bijrol voor zijn rekening te nemen in Roman Polanski’s THE NINTH GATE. De onverbeterlijke Edmund Purdom, al bijna vijftig (!) jaar lang actief als B-acteur extraordinaire, regisseerde in 1984 nog de zeer homofobe slasher DON’T OPEN ‘TILL CHRISTMAS. (In MIL GRITOS TIENE LA NOCHE kan hij het ook niet nalaten te melden dat zijn docent Taylor homoseksueel is, onder het motto ‘als hij mij maar met rust laat.’) Ook Juan Piquer Simon weet niet van ophouden. Hij maakt nog steeds films en had commercieel succes met SLUGS, MUERTE VISCOSA (1988) en LA GRIETA/THE RIFT (1990, met, jawel, Edmund Purdom).
Wanneer u eens een fijn mopje slasher-nostalgie wilt proeven, kies dan voor de Belgische versie THE CHAINSAW DEVIL: de in Nederland door CBS Fox uitgebrachte PIECES is vreemd genoeg gecensureerd.
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #52, september/november 2001.
