‘THE NEW YORK RIPPER makes MANIAC looks like child’s play!’, aldus de inlay. Afgezien van het ongrammaticale Engels is dit een twijfelachtige bewering die u afhankelijk van smaak al dan niet kunt beschouwen als aanbeveling. Toch is een vergelijking tussen de films wel degelijk op zijn plaats.
Zowel William Lustig’s MANIAC als Fulci’s THE NEW YORK RIPPER ontstijgen het gemiddelde niveau van de slashers en horror-sickies uit de vroege jaren ’80 door een voor het genre ongebruikelijk realistische context. Dat heeft twee films opgeleverd waarvan niet alleen de sadistische handelingen en smerige make up-effecten beklijven, maar vooral de naargeestige en groezelige sfeer. .Daarnaast wordt van beide films gezegd dat ze misogyne trekjes zouden hebben. Dat is bij films waarin vrouwenmoordenaars centraal staan natuurlijk altijd discutabel, maar in het geval van MANIAC slaan die aantijgingen volgens mij de plank mis. De door Joe Spinell vertolkte killer is een volslagen pathetische figuur voor wie de kijker weinig meer kan voelen dan een intense afkeer. Met afkeer voor de man komt afkeer voor zijn daden. Een dergelijk mechanisme ontbreek echter bij THE NEW YORK RIPPER, waarin de identiteit en de psychologie van de moordenaar immers lange tijd in nevelen gehuld blijven. Een ander groot verschil is dat waar de samensmelting van sex en geweld in MANIAC in het hoofd van de moordenaar blijft, Fulci in THE NEW YORK RIPPER hard zijn best doet de kijker er deelgenoot van te maken. De kijker wordt opgegeild met naakte vrouwenlichamen die iets later vreselijk worden gemutileerd (een slachtoffer krijgt een kapotgeslagen fles in het kruis, bij een ander wordt de tepel doorgesneden met een scheermesje). THE NEW YORK RIPPER manipuleert de kijker op een doortrapte manier en draagt een ongemeen nihilistisch wereldbeeld uit. Is het daarom een slechte film? Zeker niet. Wel een bedenkelijke en tegelijk fascinerende film die lang blijft nagalmen. THE NEW YORK RIPPER roept onwelkome gevoelens op en het is aan de kijker om daarmee klaar te komen. BEELD & GELUID De gebruikte print is digitaal geremasterd en dat is te zien; de film is weergegeven in kraakhelder, vlekkeloos letterboxed beeld (1:2.35). EXTRA’S Je zou bijna vergeten dat THE NEW YORK RIPPER naast een boel narigheid ook een goed mysterie biedt. De voor het giallo-genre gebruikelijke plotgaten zijn aardig weggemoffeld en het blijft raden naar de identiteit van de moordenaar die de politie door de telefoon treitert met zijn Donald Duck-stemmetje (een effectief bizar detail). Wie de film nog niet kent, doet er echter goed aan geen acht te slaan op de extra’s en de schijf eerst gewoon af te spelen. Italian Shock heeft deze dvd namelijk in eerste plaats gemaakt voor ingewijden. Zo wordt de ontknoping op verschillende plaatsen prijsgegeven, waaronder in de door Mike Lebbing geschreven liner notes aan de binnenzijde van de inlay. De eveneens door Lebbing verzorgde Fulci-filmografie, die bijzonder informatief is, wordt ontsierd door een onoverzichtelijke opmaak en smakeloze achtergrondfoto van de doorgesneden tepel. Verder bevat de dvd een trailer, een galerij met originele lobbycards en aparte soundtrack. SN-KOOPADVIES THE NEW YORK RIPPER laat zich niet wegredeneren als een amateuristisch stukje sleaze; het is een vaardig gemaakte film die na twintig jaar nog steeds de (on)gewenste impact heeft. Liefhebbers van Euro-horror in het algemeen en Fulci-fans in het bijzonder willen deze dvd natuurlijk sowieso in hun collectie hebben. Voor de rest geldt: alleen als u durft. Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, p35.
