Sean Crawley (McKenna) is een nietsnut die zich zonder duidelijk doel een weg door het leven baant. Op een dag loopt hij de lijvige Duke (Wendt) tegen het lijf, die hem namens de louche aannemer Ray Matthews (Baldwin) inhuurt om dag en nacht een gemeenteambtenaar te schaduwen. Al snel komen Ray’s ware bedoelingen aan het licht als deze Sean vraagt om de man te vermoorden.
Sean voelt zich een grote jongen als hij met Ray een vergoeding van 13.000 dollar uitonderhandelt. Als zijn opdrachtgever na het klaren van de klus weigert te betalen, doet Sean een pathetische poging om hem onder druk te zetten. Het resultaat is dat Ray’s bende Sean ontvoert en hem dagenlang in een schuur gevangen houdt. They go medieval on his ass, aangenomen dat de golfclub een middeleeuws attribuut is. Het idee is om Sean te reduceren tot een kwijlende zombie, die de booswichten verder geen last zal bezorgen. In een opmerkelijke wending van het verhaal, inclusief een welhaast Christus-achtige wederopstanding, weet Sean te ontsnappen; hij vindt onderdak bij Susan Gatley (Wuhrer), de weduwe van zijn eerdere slachtoffer, die niet beseft met wie ze van doen heeft. Terwijl Sean in Susans armen herstelt, maakt hij zich klaar om zijn gram te halen op de wereld. Te beginnen met zijn folteraars.
Met RE-ANIMATOR leverde Stuart Gordon een tijdloze klassieker van het horrorgenre af. Net als een groot deel van zijn andere werk heeft deze film de esthetiek van een stripverhaal, vol overdrijving en (mede daardoor) relativerende humor. Het door Charlie Higson op basis van zijn eigen roman geschreven KING OF THE ANTS is een ander kopje thee. Deze film zoekt de horror louter in de condition humaine, waarbij de scheidslijn tussen helden en schurken flinterdun blijkt. Sean Crawley is gedurende het grootste deel van de film slachtoffer, maar zijn morele nihilisme is exemplarisch voor het wereldbeeld dat Gordon in KING OF THE ANTS uitdraagt: een mensenleven is niet veel meer waard dan dat van een insect in een krioelende mierenhoop. Het waarschijnlijk uit budgettaire beperkingen geboren ultrarealisme, met veel hand held-camerawerk, versterkt de naargeestige sfeer van de film. Het geweld is uitbundig, maar blijft pijnlijk geloofwaardig. Seans onhandige moord op de ambtenaar en de martelpraktijken van Ray en consorten zijn een regelrechte aanslag op je maagstreek.
De film is verre van volmaakt. De plot is hier en daar gezocht en Seans nogal gratuit aandoende visioenen tijdens zijn fysieke beproevingen lijken een misplaatste echo van Gordons vroegere stijl. De innemende en prima acterende Wuhrer lijkt haar rol in het verhaal voornamelijk te ontlenen aan de behoefte van de makers om de film van de nodige skin te voorzien. Of dat erg is, mag de lezer voor zichzelf uitmaken. Met deze film heeft Gordon ontdekt dat de horror in het intermenselijk verkeer, ontdaan van dat dunne vernislaagje beschaving, harder aankomt dan weer een monster of een mad scientist. De weerslag van die ontdekking is een boeiende kijkervaring.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #65, winter 2004/2005
