Louche zakenman Broddick (Kendrick) heeft in Zuidoost-Azië een meer dan dertig meter lange python gevangen en naar de VS laten transporteren, zodat hij en zijn bedenkelijke, schietgrage vrienden er een weekendje op kunnen jagen. Maar het immense dier ontsnapt en verschanst zich in de gewelven van het waterzuiveringsbedrijf van Philadelphia.
FBI-agent Sharpe (Woller) doet een beroep op Dr. Emmett (Hewlett), hoofd van het Longreen Snake Reserve, Arizona, die een bijna even lange rode boa constrictor heeft gekweekt voor eerzame research-doeleinden. Sharpe haalt hem over het beest in te zetten om de python onschadelijk te maken. Beide gigantische reptielen vliegen elkaar verwoed ‘in de haren’. Dat is wat BOA VS. PYTHON in de aanbieding heeft: een gezwollen premisse gebaseerd op de discutabele gedachte bigger is better; twee cgi-reuzenslangen in een kronkelige showdown, omstuwd door oninteressante, irritante, maar zwaar bewapende karakters; een plot, die zich in bochten wringt om een (tenenkrommend) laconieke indruk te maken.
De film werd nota bene geproduceerd door direct-to-video-veteraan Phillip J. Roth, die als regisseur menig keer bewees uit de meest vergezochte onderwerpen nog iets onderhoudends te kunnen brouwen. Dat vermogen ontbeert David Flores in hoge mate, waardoor het meest essentiële element van zulke films, het lekker griezelen, verloren gaat. Zelfs kijkers behept met ofiofobie (doodsangst voor slangen) zullen van dit ongelukkige werkje niet heet of koud worden. Herpetologisch geïnteresseerden onder ons kunnen altijd ANACONDA (1997) nog ‘ns huren of even wachten op de bioscooppremière van ANACONDAS: THE HUNT FOR THE BLOOD ORCHID. Vervaardigd voor kabel-tv in de categorie G (general audiences: alle leeftijden).
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #65 . Winter 2004/2005.
