De monsterfilm beleeft momenteel een opmerkelijke comeback in Hollywood. Opmerkelijk, vooral omdat de bijzonder povere inhoudelijke kwaliteit van films als SPECIES, THE RELIC en nu dan ANACONDA omgekeerd evenredig lijkt met het succes aan de bioscoopkassa.
Het trio onderscheidt zich nauwelijks van wat men in vakjargon DTV-titels noemt, waarbij DTV staat voor Direct To Video. De bij DTV-films gebruikelijke slechte scenario’s met oppervlakkige personages bevatten vaak dezelfde exploitatieve elementen als die van de duurdere soortgenoten, alleen krijgt men in SPECIES niet de door siliconen opgewaardeerde borsten van een onbekende B-film bimbo voorgeschoteld, maar gaat het Canadese fotomodel Natasha Henstridge uit de bloes. Ook de belofte van superieure, want modieus digitale effecten wordt niet altijd overtuigend ingelost. De monsters uit SPECIES en THE RELIC zagen eruit als eigentijdse varianten op krukkig stop-motion werk uit de oude doos. Met de reuzenslang uit ANACONDA is het niet veel beter gesteld, zij het dat een slang geen poten heeft en de bewegingen zich zichtbaar gemakkelijker laten nabootsen. Maar wat vooral stoort is dat ook Hollywood niet in staat blijkt een fatsoenlijk verhaal te bedenken en dat vervolgens adequaat in beeld te brengen. De nieuwe monsterfilm is net zo platvloers als willekeurig welke Italiaanse B-variant uit het eind van de jaren zeventig.
Zo ook ANACONDA, een 45 miljoen dollar kostende film over een slang en het mensenvlees dat zich gillend in de kaken van het monster stort. Het wekt weinig verbazing dat de Peruaanse regisseur Luis Llosa jarenlang dienst deed bij DTV-koning Roger Corman, en als Corman niet zo zuinig was had Llosa deze film al tien jaar geleden kunnen maken. Het is mogelijk dat het slachtvee destijds niet zo’n perfecte weergave van de etnische diversiteit van de doelgroep was, nu zijn de helden een felle latino (Lopez), een coole african-american (Ice Cube) en een suffe blanke (Stoltz), voor het overige is het oud nieuws wat de klok slaat. Dus ontbreekt ook de grote ster op zijn retour niet en het moet gezegd dat Jon Voight in de rol van een geobsedeerde slangenjager zich met verve naar opmerkelijke hoogten schmiert, en dat terwijl hij met aardige rolletjes in HEAT en MISSION: IMPOSSIBLE nu net zijn zieltogende carrière in veiliger vaarwater heeft gebracht. Naast Voights bijdrage beschikt ANACONDA ook met de keuze voor de Braziliaanse locaties over een sterke troefkaart. De jungle oogt niet alleen authentiek, hij is het ook werkelijk, maar zoals Ruggero Deodato’s Italiaans-Braziliaanse junglefilms al uitwezen: een fotogenieke locatie is soms het halve werk, maar staat niet garant voor een goede film. Als vervent liefhebber van goede én slechte monsterfilms hoort u mij niet klagen over de hernieuwde belangstelling voor het genre, ik houd van trash en de herkomst is daarbij niet van belang, maar wanneer Hollywood miljoenen in een film stopt mag je meer kwaliteit verwachten dan dit monstertrio en zelfs JURASSIC PARK te bieden hebben. Doe u zelf een plezier en bekijk James Camerons onvolprezen ALIENS nog maar eens. Als geen ander liet Cameron zien waar Hollywood met een goed scenario en al het technisch vernuft toe in staat is. Nu herhaaldelijk blijkt dat een groot publiek ook plat gaat bij pulp-producties als ANACONDA hoeven we voorlopig geen klassieker van dat kaliber meer te verwachten. Het is uitverkoop.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #30, juni/juli 1997.
