Zelfs in het inmiddels beruchte hoogtepunt van KILLER JOE durft Friedkin humor te brengen met perfect getimede oneliners. Het is zijn eerste geslaagde komedie – al is het humor van de inktzwarte soort.
Chris (Emile Hirsch) heeft schulden bij een lokale onderwereldbaas. De tijd tikt. Dus stelt hij zijn vader Ansel (Thomas Haden Church) en stiefmoeder (Gina Gershon) voor om zijn echte moeder, die een forse levensverzekering zou hebben afgesloten, te vermoorden. Chris’ dromerige tienerzusje Dottie (Juno Temple) zou de enige erfgename zijn, maar de buit wordt eerlijk verdeeld. Probleem: wie pleegt de moord? Enter het titelpersonage, een rechercheur moordzaken die bijbeunt als huurmoordenaar.
Nog een probleem: ‘Killer’ Joe Cooper (Matthew McConaughey) eist een voorschot. Dat hebben Chris en Ansel niet. Joe staat op het punt weg te lopen van de twee minkukels wanneer hij een wellustige blik werpt op Dottie, die op straat staat te dansen. ‘Of course, we haven’t discussed the possibility of a retainer’, legt hij de broer en vader grijnzend voor.
Vader en stiefmoeder hebben er geen moeite mee om Dottie te prostitueren, maar Chris heeft bedenkingen, al worden die niet ingegeven door zijn gebrekkig ontwikkelde moraal. In een briljante droomscène worden Chris’ incestueuze gevoelens voor zijn zusje duidelijk. In de krappe gang van de woonwagen loopt Dottie langzaam naar het bed van Chris. Dan blijft ze stilstaan en laat haar kamerjas op de grond vallen. Naakt kijkt ze Chris aan en… neemt een kungfu-pose aan!
Ansel lijkt de grootste sul van de familie – wat met droogkloot Haden Church tot enkele hilarische momenten leidt – maar de appel valt niet ver van de boom. Wanneer Chris’ plannetje niet uitpakt zoals hij had gehoopt, probeert hij nog terug te krabbelen en zijn zusje uit handen van Cooper te redden, maar ‘Killer Joe’ heeft zich dan al ontpopt tot de verpersoonlijking van het kwaad. In een explosie van geweld moet één van de personages het op een perverse manier ontgelden. De gruwel komt niet van de afdeling make-up effects, maar van een akelig overtuigende performance van McConaughey en… een kipdrumstick.
KILLER JOE, gebaseerd op een toneelstuk van Tracy Letts (BUG), is Friedkins eerste geslaagde zwarte komedie. Friedkin lacht, samen met ons, om die arme drommels die dromen van een grote klapper maar ondertussen hun eigen graf graven. En toch blijft het goedkope nihilisme, dat sinds Quentin Tarantino zo populair is in Hollywood, uit. In zijn kern is KILLER JOE een moraalvertelling, gemaakt met een energie en geldingsdrang die je zou verwachten van een debutant, niet van een regisseur die, bijna 77 jaar oud, al meer dan een halve eeuw meedraait.
Di: eOne (NL: 25 oktober / BE: 26 september). Copyright Roel Haanen. Overnamen uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #98, oktober/september 2012.
