Voordat auteur Robert Kirkman met zombies aan de wandel ging voor zijn strip The Walking Dead, creëerde hij samen met tekenaar Corey Walker begin deze eeuw Invincible, een verhaal over een tiener met ontluikende superkrachten in een wereld waar superhelden heel normaal zijn.
Met de streaming wars nog in volle gang vallen de streamingdiensten over elkaar heen om origineel intellectual property veilig te stellen voor hun arsenaal, teneinde het (ondertussen massaal binnenzittende) publiek blijvend voor zich te winnen. Zo legde bijvoorbeeld Netflix recentelijk grof geld neer voor Millarworld, de comic-lijn van Mark Millar (o.a. KICK-ASS en KINGSMAN). Door het niet aflatende succes van de WALKING DEAD-televisieserie is het aandeel Kirkman de afgelopen jaren behoorlijk gestegen in Hollywood, en zijn succesvolle back catalogue maakte hem tot een gewilde naam. Amazon Prime ging uiteindelijk aan de haal met de exclusieve rechten van zijn gehele oeuvre, en de animatieserie INVINCIBLE is zijn eerste wapenfeit onder deze nieuwe vlag.
Mark Grayson (Steven Yeung) is op het eerste gezicht een doodnormale tiener. Hij gaat okee op school maar valt niet echt op, heeft een beste vriend en is heimelijk verliefd op een meisje uit zijn klas. Zijn vader is echter Omni-Man (J.K. Simmons), afkomstig van planeet Viltrum. De humanoïde Viltrumieten kunnen vliegen, zijn uitermate sterk en vrijwel onkwetsbaar, en zijn ooit naar de aarde gekomen om de mensheid bij te staan. Omni-Man is leider van een elite superheldenteam Guardians of the Globe. Alleen Mark en zijn moeder weten hiervan.
De speciale Viltrum-kenmerken manifesteren zich normaliter in de puberteit, en we leren Mark kennen als hij, zeventien ondertussen, al behoorlijk zijn geduld aan het verliezen is door zijn uitblijvende superkrachten. Als het dan eindelijk zover is, luistert hij natuurlijk niet naar de wijze raad van zijn vader om het rustig aan te doen. Hij noemt zichzelf Invincible, trekt een stoere outfit aan en gaat er stiekem op uit om misdaden te bestrijden. Al snel komt hij in contact met de lagere rangen van superheldenteams, waaronder het Teen Team. Wanneer hij hen bij wil staan om een mogelijke buitenaardse invasie te stoppen, komt hij erachter dat hij misschien toch nog het een en ander te leren heeft. Gelukkig is zijn vader daar om hem bij te staan.
En zo kabbelt de eerste aflevering (van de drie die Schokkend Nieuws te zien kreeg) genoegzaam voort. Er wordt wat geknokt, er worden wat wijze levenslessen gespuid en er is ruimte voor wat lichtvoetig gebabbel over het nut en de last van het superheldenbestaan. Vermakelijk, maar vergankelijk. Tot aan de post-aftitelscene (ondertussen verplicht in het genre) waarin Kirkman het roer omgooit en de volwassen insteek voor de serie duidelijk wordt.
Moge dit alles enigszins bekend in de oren klinken, dan is dat helemaal zo gek nog niet. We hebben een soortgelijke deconstructie van de superheldenmythe natuurlijk al eerder gezien. Alan Moore’s Watchmen zette eind jaren tachtig de toon, maar recentelijk zagen we naast de huidige sliert aan klassieke DC- en Marvelfilms en -series ook een opleving van postmoderne variaties hierop zoals THE BOYS, de WATCHMEN-remix en THE UMBRELLA ACADEMY. Stuk voor stuk geslaagd, dus wat zou Kirkmans kijk op het gegeven nog toe kunnen voegen?
In het kort: toon en vorm. Waar bovengenoemde series duidelijk satirisch van aard zijn, is INVINCIBLE in eerste plaats een volbloed pastiche van het DC universum. De Guardians of the Globe is gewoon de Justice League, met Omni-Man als Superman, bijgestaan door ondermeer een zwartgeklede cynische brombeer met de naam Darkwing… De humor en charme komen niet hoofdzakelijk voort uit gespeel met de formule, maar juist uit de trouwe invulling daarvan. Kirkman en zijn co-schrijvers Ryan Ottley en Simon Racioppa (THE DARK CRYSTAL: AGE OF RESISTANCE) nemen de tijd om de ogenschijnlijk campy wereld uiteen te zetten en geloofwaardig te maken voordat ze de spanning opschroeven. Hun script schiet vakkundig heen en weer tussen coming of age-komedie en alien invasion-thriller, en zit ook bomvol leuke vondsten. Zo reiken de namen en krachten van de superhelden van bewust flauw (Repli-Kate vermigvuldigt zich) tot origineel (Monster Girl transformeert tot enorme trol, máár elke keer als ze dat doet wordt haar menselijke vorm fysiek jonger), maar dit alles blijft functioneel.
Hierdoor werken ook de verplicht grootse spektakelscenes goed. De actie wordt bepaald door de duidelijk afgebakende vaardigheden en tekorten van de personages, waardoor tijdens de vele gevechten elke klap impact heeft en verzadiging bij de kijker uitblijft. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het qua plot vergelijkbare SPIDER-MAN: FAR FROM HOME (John Watts, 2019), waar de bombastische superhelden kant nogal eens schuurt met de menselijke.
De animatie is op zich weinig opzienbarend, maar de licht-jarentachtig anime-stijl heeft een zekere charme. De serie blijft hierdoor prettig dicht bij zijn handgetekende wortels. Het voelt allemaal ook net even wat vloeiender dan bijvoorbeeld de gemiddelde titel uit DC’s Animated Original Movies stal. Maar laat de warme zaterdagmatinee-look je niet misleiden. INVINCIBLE mag dan een tekenfilm zijn, de serie is bij vlagen behoorlijk bloederig en meedogenloos.
Zoals gezegd hebben we nog niet het hele seizoen kunnen bekijken, ons oordeel is gebaseerd op de eerste drie afleveringen. Maar deze zijn in ieder geval veelbelovend, en gezien Kirkmans gevoel voor consistentie en serial story telling is de kans groot dat er nog wel een halve skull bij komt.
Distributie: Amazon. Release: 19 maart 2021. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 maart 2021.
