Abel Ferrara gebruikte al eens de tweede helft van de oorspronkelijk titel, dus restte Oliver Hirschbiegel niet meer dan: THE INVASION. Half werk dus, en die typering is nog te aardig voor de derde remake van INVASION OF THE BODY SNATCHERS.
Jack Finney schreef INVASION OF THE BODY SNATCHERS in 1954 en de verfilming van Don Siegel uit 1956 is een heuse sciencefictionklassieker. Het verhaal over de silent take over door pod people is sindsdien object geweest van tal van politieke en psychologische interpretaties, maar voor het allesoverheersende gevoel van angst en paranoia zijn maar weinig woorden nodig. Hoofdrolspeler Kevin McCarthy riep ze al aan het slot van de film: ‘They are already here! You’re next!’ Philip Kaufman castte voor de eerste remake in 1978 Donald Sutherland in de hoofdrol en liet de body snatchers een afschuwelijk buitenaards geluid produceren, telkens wanneer ze iemand zagen lopen die nog niet door hen was overgenomen. Abel Ferrara plaatste zijn BODY SNATCHERS in 1993 op een militaire basis, waar de emotieloze aliens zich konden verschuilen achter de normale militaire vormelijkheid. Na twee inventieve remakes is de teleurstelling over de versie van Oliver Hirschbiegel (DER UNTERGANG) dus des te groter.
Veronica Cartwright (dertig jaar geleden ook te zien in Kaufmans versie) komt bij de psychiater. ‘Mijn man is niet mijn man,’ zegt ze, en om dat te staven vertelt ze een akelige anekdote. Wij weten: hier is iets goed mis. Alleen psychiater Carol Bennell (Nicole Kidman) reageert niet: ze schrijft pillen voor. Is onze heldin soms al aan het begin van de film overgenomen door body snatchers? Dat zou een prikkelende gedachte zijn…
We weten natuurlijk al hoe het zit omdat de film opende met een ramp met de Space Shuttle. Tijdens de berging van de wrakstukken leren we dat een buitenaards organisme op aarde geland is. Voor wie het dan nóg niet begrepen heeft, laat men Carols zoontje Oliver (Jackson Bond) zeggen: ‘Something’s wrong with my dad.’ Waarop een buurjongetje antwoordt: ‘Yeah, mine too.’ Sprankelende dialoog. Tijd voor Carol om te googelen op trefwoord ‘My son is not my son’: 1.188.400 hits! Het verhaal wordt opgehangen aan de weeïge moeder-zoon relatie. Mama is op zoek naar haar kind dat een weekend logeert bij haar ex-man (Jeremy Northam) die op het punt staat overgenomen te worden. Moeder en zoon sturen elkaar voortdurend sms-jes en video’s per mobiele telefoon. Is dat spannend of is dat de sponsor?
Tot overmaat van ramp doen de makers net alsof ze iets te zeggen hebben. Het huidige politieke klimaat in de VS zou een politieke subtekst, zoals die in de vorige versies te vinden was, zeker rechtvaardigen. Maar alle verwijzingen naar de oorlog in Irak, Darfur, en zelfs Hugo Chávez ten spijt – de makers durven het niet écht aan. Suggereer een angstaanjagende sluipende dictatuur van ultraconservatief rechts, of maak er voor mijn part een paranoïde verhaal van over vriendelijke Arabische buren die opeens al jaren vliegtuigles blijken te volgen. Maar nee: het blijft bij verwijzingen naar het nieuws, waar vervolgens niets mee wordt gedaan. Een gemiste kans om een vervolg te geven aan een serie gedenkwaardige angstkreten. ‘You’re next!’ was het in 1956. Nu moeten we het doen met: ‘Don’t sleep & txt me!’ En wat te denken van het feit dat Kidmans ex-man, overgenomen door de aliens en dus in flagrante tegenspraak met de premisse van de film, nu opeens wél in staat is zijn gevoelens te uiten? ‘Ik kwam voor jou altijd op de derde plaats.’ Boe-hoe! En waarom toont Kidman, die toch de enige zou moeten zijn die nog niet is overgenomen, nauwelijks emotie? Probeert ze niet op te vallen tussen de pod people? Is het de botox? Of bestaat heel Hollywood zo langzamerhand uit neppers? Hebben de body snatchers gewonnen?
Di: Warner (BE: 24 oktober / NL: 25 oktober) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 oktober 2007.
