TEARS OF THE BLACK TIGER was in 2000 een van de grote verrassingen uit het Verre OosÂten. Regisseur Wisit Sasanatieng leverde met deze vrolijke, pastelgekleurde westernparodie een fraai visitekaartje af.
Ook THE UNSEEABLE (PEN CHOO KAB PEE), pas de derde film van de Thaise regisseur, moet het hebben van visuele flair, hoewel dit melancholische geestverhaal een heel ander kleurenpalet vereist dan Sasanatiengs debuut.
THE UNSEEABLE vertelt het verhaal van Nualjan, een zwangere plattelandsvrouw die naar Bangkok afreist op zoek naar haar vermiste echtgenoot. Ze belandt daarbij op het landgoed van Madame Ranjuan, een eenzame aristocrate die zich na de dood van haar echtgenoot heeft opgesloten in haar villa. Hoewel, eenzaam… Elke nacht zijn de geluiden van het minnespel tussen de weduwe en haar mysterieuze minnaar tot ver buiten de villa te horen. Maar ook de verschillende excentrieke bewoonsters die op het landgoed onderdak hebben gevonden, waaronder een verwarde oude dame en een strenge, bijgelovige huisbewaarster, houden Nualjan uit haar slaap. Aanzwellende geruchten over geesten en demonen suggereren dat het landgoed een aantal duistere geheimen herbergt, maar de op handen zijnde geboorte van haar kind dwingt Nualjan om langer te blijven dan haar lief is.
Klinkt dit uitgangspunt al niet te geĂŻnspireerd, de uitwerking is mogelijk nog gemakzuchtiger. Sasanatieng strooit kwistig met beproefde spookhuisconventies zoals dichtslaande deuren, graafwerkzaamheden na zonsondergang en giechelende kinderstemmetjes die op onchristelijke tijden door de gangen galmen. Alleen een schilderij met kijkgaatjes aan de wand ontbreekt nog. Het spreekt voor zich dat doorgewinterde horrorliefhebbers een geeuw niet zullen kunnen onderdrukken bij zoveel formulewerk. Alle platgetreden paden leiden uiteindelijk naar een topzware climax, die op geforceerde wijze alle gebeurtenissen met elkaar verbindt.
Hoewel het verhaal in THE UNSEEABLE weinig indruk maakt, valt er weinig aan te merken op de presentatie van het geheel; de fysieke en morele aftakeling van het exotische landgoed worden mooi verbeeld en de soundtrack slaagt er, als enige, in om een gevoel van spanning op te roepen. Ook wordt er bovengemiddeld geacteerd door de bijna geheel vrouwelijke cast. Maar genoemde elementen kunnen niet verhullen dat deze Thaise kruising tussen THE SIXTH SENSE en, wie kent hem niet, GHOSTS CAN’T DO IT, bovenal een uiterst clichématige spookhuisvertelling is.
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #75, najaar 2007.
