Abel Ferrara is ‘auteur’. Zijn films behandelen steevast zijn persoonlijke preoccupatie: de ondergang van het individu in een vijandige maatschappij.
Tot nu toe zocht Ferrara als decor niet verder dan de grootstad, meestal zijn eigen New York, die hij bevolkte met moderne martelaars: een mislukte kunstenaar, een misbruikte invalide, een verraden gangster, een verslaafde politie-agent. BODY SNATCHERS is de eerste film die Ferrara niet op eigen materiaal baseerde en dat is te merken. De film speelt op en rond een legerbasis in de zuidelijke VS en het personage dat het meest aan het Ferrara-profiel voldoet is het meisje Marti (Anwar). Haar vader is legerinspecteur en leidt met zijn gezin een reizend bestaan. Hij is gescheiden en Marti moet zijn aandacht delen met een stiefmoeder (Tilly) en een vervelend stiefbroertje. Teenage angst ligt op de loer. Maar de dreiging in BODY SNATCHERS komt niet uit de directe omgeving van de hoofdpersoon. Enge peulen nemen bezit van het lichaam van slapende mensen en lijken erop uit om de mensheid te veranderen in een leger emotieloze zombies met een hidden agenda. Waar de peulen vandaan komen wordt niet uitgelegd, maar ze ogen niet van deze wereld.
In Jack Finney’s klassieke verhaal vinden we Ferrara’s stokpaard wel terug, maar de regisseur weet geen nieuwe draai te geven aan het thema. De prachtige fotografie van Bojan Bazelli, met veel tegenlichtopnames die de anonimiteit van de dreiging vergroten, mag er zijn en het verhaal wordt met flinke vaart verteld, maar de plot bevat gaten die doen vermoeden dat er flink en onzorgvuldig in de film is gesneden en Ferrara heeft moeten buigen voor een invasion of studio-executives. De vraag dringt zich op wat het nut is van nog een versie, terwijl er al twee prima verfilmingen van Invasion of the Bodysnatchers bestaan (van Don Siegel, 1956, en Philip Kaufman, 1978). Of zou het dan toch om die, door sommige critici gesignaleerde AIDS-metafoor gaan? Ik heb hem niet kunnen ontdekken.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #11, februari 1994.
