Ghost House, het productiebedrijf van Sam Raimi en Rob Tapert, wist met zijn output tot nu toe niet te overtuigen. 30 DAYS OF NIGHT, waarin het gebruikelijke spookhuisgedoe plaatsmaakt voor een vampierinvasie, is een stapje in de goede richting.
Elke winter is het zo ver: dan komt in het gehucht Barrow in het noordelijkste puntje van Alaska de zon dertig dagen lang niet op. Normaal gesproken een periode waarin een deel van de inwoners naar elders vertrekt, terwijl de stoerste binken achterblijven. Dit jaar krijgen de laatsten het extra hard te verduren: een meute vampiers onder aanvoering van ene Barlow (Danny Huston) neemt de gelegenheid te baat om de boel ter plaatse op stelten te zetten. De een na de andere dorpsbewoner wordt leeggezogen. En wie dan weer overeind krabbelt, doet dat als vampier. Zullen sheriff Oleson (Josh Hartnett), zijn ex-vrouw Stella (Melissa George) en een handjevol overlevenden erin slagen uit handen en tanden van de amokmakers te blijven?
Anders dan de makers van het verwante Zweedse FROSTBITE trokken die van 30 DAYS OF NIGHT niet naar het hoge noorden. Binnen- en buitenopnamen vonden in Nieuw-Zeeland plaats, met de special-effectsploeg van Peter Jacksons WETA standby. De gecreëerde illusie blijft dan ook precies dat: een even behendig als doorzichtig geconstrueerd staaltje gezichtsbedrog. Vergeleken met het futloze herkauwen van J-horror in de Ghost House-producties THE GRUDGE (de remake) en THE MESSENGERS, waait er in 30 DAYS OF NIGHT niettemin een frisse wind. In tegenstelling tot de zwevende spookmeisjes uit die eerdere films gaan de vampiers hier tekeer als uitgehongerde roofdieren, woest schuddend met hun afgrijselijke koppen. Ze hebben – gelukkig – meer weg van de zombies uit de remake van DAWN OF THE DEAD dan van de stomvervelende designer-vampiers uit UNDERWORLD. De gore is, hoewel gedoseerd, ook niet mis. De scène waarin de sheriff met veel moeite op de hals van een vampier inhakt, is verrassend plastisch. Regisseur Slade pakt ermee uit alsof hij een ouderwets splatter-effect uit FRIDAY THE 13TH onder handen heeft.
Maar al weet Slade, net als in zijn vorige werkstuk HARD CANDY, het spanningsniveau op een redelijk niveau te handhaven, de intrige vergt het uiterste van de goedgelovigheid van de kijker. Met een beetje minder welwillendheid ziet deze zich al snel voor een paar lastige vragen gesteld. Hoe te verklaren dat de oppermachtige vampiers, die bovendien over een fijne neus voor mensenbloed zeggen te beschikken, dertig dagen lang Oleson en de zijnen niet weten op te sporen in een stadje dat hoogstens tweeduizend zielen telde (waarvan een aanzienlijk deel bovendien is vertrokken)? Wat doen ze al die tijd dan wél? Naar de rottende karkassen van hun slachtoffers kijken? Een potje kaarten? Flossen? Dezelfde vraag is van toepassing op de activiteiten van onze helden. Een titel geeft van tijd tot tijd aan dat er weer enkele dagen zijn verstreken. Maar waarom worden we niet meer gewaar van onenigheid over de te volgen strategie? Waarom staat het leiderschap van Oleson geen moment ter discussie? En waarom worden wanhoop, angst en uitputting niet voelbaarder?
Slade bluft zich op pure ambachtelijkheid knap door alle onwaarschijnlijkheden heen, maar het blijft jammer dat er niet wat meer tijd en moeite is geïnvesteerd in het scenario om deze beste Ghost House-productie tot nu toe niet nog een tikkeltje beter te maken.
Di: BFD (NL: 8 november / BE: onbekend) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 oktober 2007.
