Er zitten geen vogelverschrikkers in het Amerikaanse debuut van de Aziatische tweelingbroers Danny en Oxide Pang. Voor een film die eigenlijk SCARECROW ging heten, is dat merkwaardig. Nog vreemder is dat er helemaal geen boodschappers zitten in THE MESSENGERS. Helemaal bizar wordt het als blijkt dat niet alleen The Pang Brothers achter de camera stonden.
Het was nogal sneu voor de Hongkongse regisseurs dat van de twee films die te zien waren op het voorbije Festival van de Fantastische Film in Brussel, hun meest geanticipeerde project zielloos ten onder ging. Voor het fabelachtige en originele RE-CYCLE gingen de handen vlotjes op elkaar, maar voor het repetitieve THE MESSENGERS was het publiek niet echt warm te krijgen. Ook in Amerika is de film geen doorslaand succes. Van extremely boring tot utterly predictable: op de handige website metacritic.com kwam de film niet verder dan een score van 34 procent; gezakt zonder herkansing. Dat oordeel is te hard. THE MESSENGERS is een vakkundig gemaakte, gestroomlijnde en bijwijlen behoorlijk enge film. Het probleem is dat je van twee geniale regisseurs méér verwacht dan een goedgemaakt maar flauw doorslagje van horrorfilms die behoren tot het collectieve geheugen van de genrefan. Hoe groter het talent, hoe strenger het kritisch oog.
De eerste boze blik gaat richting Todd Farmer, schrijver van het gedrocht JASON X. Elke scenarist die anno 2007 een oud, vervallen spookhuis uit zijn toetsenbord rammelt, mag gaan solliciteren bij het comateuze schrijverscollectief van The Bold and The Beautiful. Op een zonnige dag tuft een familie het landelijke Noord-Dakota binnen. Hun vlucht uit de metropool Chicago betekent een nieuwe start. Voor pa Roy die er zonnebloemen wil kweken, voor de onbegrepen tienerdochter Jess die nog iets goed te maken heeft, en voor ma Denise die zich zorgen maakt over de driejarige uk Ben omdat die geen woord uitbrengt. Waarom het niet helemaal snor zit in de familie komen we slechts mondjesmaat te weten. Andere zaken eisen de aandacht op.
Huisje Weltevree wordt al snel onveilig gemaakt door krakkemikkige geesten. Die kruipen met krakende botten over muren en plafonds of zitten in een donker hoekje te kniezen. Ma Denise schrobt zich intussen te pletter op een hardnekkige vochtplek. Het verschil tussen THE MESSENGERS en een willekeurige THE RING of THE GRUDGE is haast nihil. Helaas gaan de Pangs ook duchtig citeren uit andere films. Pa is nog maar net aan komen rijden met zijn zonnebloempitten of hij wordt al aangevallen door een troep bloeddorstige, Hitchcockiaanse kraaien. Op het einde van de film zwaait de booswicht van dienst briesend met zijn mestvork in het rond. Jack Torrance uit THE SHINING? Close enough.
Toen de Pang broers enkele jaren geleden in interviews over hun Amerikaans debuut pochten, benadrukten ze geen knieval te willen maken voor Hollywood. THE MESSENGERS is het bewijs dat zelfs sterke karakters en begaafde talenten (zie BANGKOK DANGEROUS of THE EYE) toch eerder buigen dan barsten. De film die uiteindelijk door Ghost Pictures in de zalen wordt gebracht, volgt immers van A tot Z het beproefde maar inmiddels lang achterhaalde concept. Een vogel die tegen het raam vliegt, een voorbijflitsende schaduw, een plotseling tingelend speelgoedje: je kan de schrikmomenten uit THE MESSENGERS op voorhand op een papiertje schrijven. De genadeloze uithalen op de soundtrack zijn perfect getimed. Helaas heb je na tientallen gelijkaardige films de trucs wel door. Nog erger is dat je als toeschouwer in de zwart-wit-proloog danig op het verkeerde been wordt gezet. Door een erg subjectieve camerapositionering houden de makers broodnodige informatie achter. Niet netjes en met terugwerkende kracht zelfs een beetje laf.
De productie van THE MESSENGERS ging niet van een leien dakje. Naar verluidt was producent Sam Raimi niet tevreden met het oorspronkelijke resultaat en mocht nobody Eduardo Rodriguez enkele scènes opnieuw filmen of toevoegen aan het origineel. Om welke scènes het precies gaat, is strikt geheim, maar laten we maar aannemen dat de Pangs toch echt zelf verantwoordelijk zijn voor de magnifieke beelden van de zonnebloemen. Ze schilderen de weidsheid van de natuur met een schoonheid die Vincent Van Gogh jaloers zou maken. Af en toe glipt de geniale cameravoering die we kennen uit hun Aziatisch curriculum de film binnen. Let eens op de manier waarop de scène in elkaar steekt wanneer Jess met haar broertje op de arm in de hal oog in oog komt te staan met een van de geesten. De plaatsing van de camera, de gekozen perspectieven en de gemillimeterde cuts resulteren in een haast perfect opgebouwde scène. Helaas zit dat vernuft, die Spielerei, die flarden van genialiteit veel te weinig in deze niet meer dan aardige tussendoorfilm.
Di: Benelux Film Distribution (BE: 2 mei / NL: 31 mei)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 mei 2007.
