De God uit het Oude Testament is een andere dan die uit het Nieuwe. Met de tien voltreffers waarmee Hij Egypte geselde, ontpopte Hij zich tot een genadeloze horrorregisseur avant la lettre. Pas na de ergste kommer en kwel te land, ter zee en in de lucht zwichtte de Egyptische farao en liet hij het volk Israël zijn land verlaten. Gesneden koek voor een bijbelse, zelfs epische horrorfilm, zo moeten producenten Joel Silver en Robert Zemeckis gedacht hebben.
Silver en Zemeckis stonden in 1999 aan de wieg van de nieuwe productiemaatschappij Dark Castle. Hun missie was aanvankelijk om pretentieloze, leuke remakes te produceren van horrorfilms uit de oude doos. Het plan werd geen onverdeeld succes, het lijstje mislukte updates (waaronder HOUSE ON HAUNTED HILL en GOTHIKA) des te langer. THE REAPING is geen remake van een al bestaande film, maar een stamppot vol religieus geïnspireerde horrorfilms uit het verleden. Roer THE OMEN, THE WICKER MAN en ROSEMARY’S BABY door elkaar in de pan, laat het resultaat even sudderen, en je komt uit bij THE REAPING. Dat is jammer, want met het wrede, bijna sadistische bijbelverhaal als inspiratiebron hadden de scenaristen veel meer kunnen aanvangen dan braafjes punt voor punt de checklist van meest banale horrorfilms afvinken.
Zet alvast een kruisje voor het hokje ‘hoofdrolspeelster’. Ze is knap, intelligent, maar worstelt met een getroebleerd verleden. Het wandelende cliché van dienst is Katherine Winter (tweevoudig Oscarwinnares Hilary Swank), ooit met man en kind in Soedan in de weer als ontwikkelingswerkster, maar na een traumatische ervaring van haar geloof gevallen. Katherine doceert nu aan de universiteit van Louisiana en trekt het land door om zogezegde mirakels op basis van wetenschappelijke feiten te ontkrachten. Aan het begin van de film staat haar teller op 48 opgeloste mysteries. ‘The only miracle is that people keep believing,’ zo meent ze smalend. Een kwartiertje later staat de zelfverklaarde Scully samen met haar collega Ben (Idris Elba) tot de knieën in het water van een rivier waarvan het water bloedrood is geworden. De plaats: het moerassige, zompige Haven. De inwoners: diepgelovig, conservatief, broeierig. De reden: een dode jongen en een meisje van twaalf dat dreigt geofferd te worden omdat ze zou handelen in opdracht van Satan zelve. Katherine morrelt tevergeefs aan het strenge geloof van de bevolking. Kikkers vallen uit de lucht. Kinderkopjes krioelen van de luizen.
In eerste instantie weten de scherpe confrontaties tussen de rationele Katherine en de gelovige bevolking onder leiding van Doug (David Morrissey) nog te boeien. In een krachtige monoloog weet Katherine zelfs te overtuigen met een precies uitgemeten discours dat de tien plagen van Egypte op een wetenschappelijk accurate manier verklaart. Jammer genoeg geloven de scenaristen zelf niet wat ze geschreven hebben, en weten we als kijker dus waar we naartoe gaan. Weg rede, weg ratio, en weg ook alle logica. Het geeft regisseur Stephen Hopkins (zoveel beter op dreef met de tv-serie 24) de kans om de versnellingspook in z’n vijf te schakelen. Brengt hij de eerste plagen nog redelijk sober en simpel in beeld, de sprinkhanenplaag ensceneert hij als een apocalyptisch tafereel. Het is een van de weinige keren dat hij visueel indruk maakt. Dat mag ook wel als compensatie voor de stoet aan ongeïnspireerde boe!-momenten. Hopkins is het soort regisseur dat het licht laat uitvallen tijdens een nachtelijk onweer, spontaan foto’s in brand laat vliegen of mysterieuze meisjes laat menstrueren. De flashbacks brengt hij als kort gehakt stro. De muziek zwelt ongegeneerd aan. Onheilspellende symbolen duiken op. Maar geen paniek: aan het eind van de film wordt alles netjes verklaard. En dan volgt een twist. En nog eentje.
De opnameploeg van THE REAPING ontsnapte in augustus 2005 op de set in Lousiana aan de toorn van Hurricane Katrina, en dat bleek een half wonder. Warner Bros. liet de afgewerkte film vervolgens een half jaar op de plank liggen voor hem in de zalen te gooien. Misschien hoopten de producenten dat de prent op miraculeuze wijze plotseling een meesterwerk zou worden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar dat bleek teveel gevraagd. THE REAPING is even ergerlijk als de plagen die erin voorkomen.
Di: Warner (BE: 18 april / NL: 10 mei)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 mei 2007.
