‘Ga er heen met iemand met warme handen!’ luidde de handige tip in de Nederlandse advertenties van HOUSE ON HAUNTED HILL (1958) van shockexpert William Castle. Aanleiding voor dit ietwat dubbelzinnige advies was een van Castle’s beroemde gimmicks: op het hoogtepunt van de film vloog er een fluorescerend, opblaasbaar skelet vanachter het doek richting balkon, een effect dat door Castle toepasselijk Emergo werd genoemd. ‘More startling than 3-D!’
Volgens de overlevering doken de jongeren, voor wie Castle’s films over het algemeen bedoeld waren, echter niet dieper in hun stoel van angst, maar sprongen ze juist op om onder luid gejuich een soort alternatief ringsteken te bedrijven, terwijl ze het uitgemergelde lijk bedolven onder hun snoepgoed.
De overeenkomsten tussen regisseur Castle en het hoofdpersonage uit HOUSE ON HAUNTED HILL Frederick Loren (Vincent Price) zijn evident: miljonair Loren geniet ervan om zijn gasten de stuipen op het lijf te jagen met nep-onthoofdingen, vallende luchters en behaarde armen die vanachter de deur naar de keel van een gillende vrouw grijpen. De behoorlijk onevenwichtige remake met dezelfde titel gaat nog een stapje verder en introduceert de miljonair (met een overduidelijke verwijzing Steven Price genaamd) als een slinkse pretparkeigenaar die via optisch bedrog een achtbaankarretje van de rails laat lopen, om zo handenwrijvend de omstanders een hartverzakking te bezorgen. Dit begin van HOUSE ON HAUNTED HILL is gelijk het hoogtepunt van de film. De kermis is bij uitstek de plek waar je je moedwillig laat bedriegen, en deze openingsscènes komen nog het meest in de buurt van het Castle-gevoel: je grijpt maar al te graag in de buidel om bij de neus te worden genomen.
De onzekerheid bij de kijker over wat echt is en wat bedacht is door het goochelgenie wordt nog even volgehouden. Steven Price (Rush met hetzelfde dunne snorretje als Vincent) nodigt vijf gasten uit om de verjaardag van zijn bitcherige vrouw (Janssen) te vieren in een voormalig sanatorium aan de kust, dat alom gevreesd wordt om zijn onrustige dode patiënten. Hij looft 1 miljoen dollar uit aan degene die zijn griezeltrucs doorstaat en het ochtendgloren haalt. Zich blijkbaar maar al te bewust van de clichés van het spookhuis, droeg regisseur William Malone de acteurs op om zo grotesk mogelijk te spelen, waarschijnlijk in de waan dat mensen tegenwoordig willen lachen om griezelfilms. Deze risicoloze humor werkt even, maar zodra duidelijk wordt wie verantwoordelijk is voor het omlaagdonderende plafondmozaiek en het vat vol zuur in de groezelige gewelven, verliest de film aanzienlijk aan kracht. HOUSE ON HAUNTED HILL heeft hierna niet veel meer in petto dan wat argeloze prooien die rondrennen door slechtverlichte gangen.
Eng wordt de film dan ook zelden, alhoewel er twee scènes in zitten die wel doel treffen: een hallucinerende Steven Price die in een isoleercel zit opgesloten en compleet doordraait tijdens het kijken naar een zoetrope (een bewegend rad met akelige plaatjes), en een scène waarin via een videocamera geregistreerd wordt wat het blote oog niet ziet: de maniakale psychiater Dr. Vanacutt (RE-ANIMATOR’s Jeffrey Combs) zadelt een patiënt via vooroorlogse martelwerktuigen op met nog ergere kwalen dan zijn geestesziekte. In dit soort scènes neemt Malone het horrorgenre eindelijk serieus. Teveel knipogen gaan op den duur op de zenuwen werken, en dan juist niet die zenuwen in de ruggengraat die William Castle in THE TINGLER zo effectief bespeelde. Het is te hopen dat co-producent van HOUSE ON HAUNTED HILL Robert Zemeckis bij zijn remake van Castle’s MACABRE, die gepland staat voor volgend jaar, de titel wel eer aan doet.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, mei/juni 2000.
