Als er één film is die zich dit jaar schuldig maakt aan plagiaat, dan is het wel FEARDOTCOM. Tot een rechtszaak zal het niet komen, want in het land van ‘See you in court!’, blijft de filmindustrie doorgaans ongemoeid. Toch gaat het gebruikelijke excuus van een hommage in het geval van FEARDOTCOM eigenlijk niet op. Dit is namelijk een van die films waar geen énkel eigen idee aan ten grondslag heeft gelegen.
FEARDOTCOM opent met een verwarde man (Kier), die in een verlaten metrostation op de rails terechtkomt en daar de dood vindt onder een aanstormende metro. Het gezicht van het slachtoffer heeft een verwrongen uitdrukking, de mond staat open en er sijpelt bloed uit de ogen. Op de plek des onheils waart een bleek meisje met een bal rond, dat duidelijk meer op haar kerfstok heeft. Er overlijden meerdere mensen met dezelfde uiterlijke symptomen. Rechercheur Mike Reilly (Dorff) wordt op de zaak gezet en krijgt hulp van een inspectrice van de volksgezondheid (McElhone), die vermoedt dat een virus de oorzaak is. Het tweetal komt erachter dat alle slachtoffers 48 uur voor hun dood hebben ingelogd op de website fear-dotcom.
Zonder ook maar een beeldje van FEAR-DOTCOM te hebben gezien kan de gemiddelde Schokkend Nieuws-lezer met enkel deze plotbeschrijving de ‘inspiratiebronnen’ van regisseur William Malone (THE HOUSE ON HAUNTED HILL) eenvoudig achterhalen. Bezeten media en de starre gezichten van de slachtoffers komen rechtstreeks uit RING, de dodelijke internetsite uit PULSE (KAIRO), het meisje met de bal uit KILL BABY KILL en wie nog verder zoekt zal kunnen constateren dat ook THE CELL, TESIS en VIDEODROME onder het kopieerapparaat hebben gelegen. Malone jat niet alleen inhoudelijk uit griezelfilms, zelfs acteurs die hun cultstatus hebben verworven binnen het horrorgenre worden er met de haren bijgesleept. Bijrollen van Kier en Jeffrey Combs mogen op Fantastische Filmfestivals goed zijn voor groot applaus, in FEARDOTCOM is hun bijdrage zo minimaal en stompzinnig, dat boegeroep een passender reactie is.
Niet alle diefstal blijft overigens ongestraft. Malone wilde de verdoemde website fear.com laten heten, maar dat adres is al jarenlang het domein van een groep randfiguren die de maatschappelijke angsten binnen de Amerikaanse samenleving onder de aandacht brengt. In de film wordt dan ook niet op fear.com ingelogd, maar op het volstrekt belachelijke adres www.feardotcom.com.
Copyright 2003 Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
