Een film over een klein meisje in een groot spookhuis, geschreven en geproduceerd door Guillermo del Toro (PAN’S LABYRINTH, THE DEVIL’S BACKBONE). De bewerking van een tv-film uit 1973 die Del Toro als kind nachtmerries bezorgde. Dat kan toch bijna niet fout gaan?
Architect Alex (Guy Pearce, MEMENTO), binnenhuisarchitecte Kim (Katie Holmes, BATMAN BEGINS) en Alex’ dochtertje, de tienjarige Sally (Bailee Madison), trekken in een oud landhuis dat Alex en Kim aan het renoveren zijn. Sally’s moeder heeft haar naar haar vader gestuurd omdat ze niet meer wist wat ze met het depressieve meisje aan moest, behalve er medicijnen in stoppen. De kennismaking met papa’s nieuwe vriendin verloopt echter uitermate stroef.
Het huis zelf maakt de sfeer er niet beter op. In de proloog zagen we hoe de oorspronkelijke eigenaar, een beroemd schilder, honderd jaar geleden de tanden uit de mond van een dienstmeisje hamerde. Hij hoopte in ruil voor die tanden zijn zoontje terug te krijgen van de mysterieuze stemmetjes achter het rooster in de kelder. Als Sally een ingang naar die dichtgetimmerde kelder vindt, ontwaakt het oude kwaad.
DON’T BE AFRAID OF THE DARK is painting by numbers. Geen cliché wordt geschuwd en echt eng wordt het niet. Katie Holmes redt zich aardig, maar Guy Pearce is houterig en lijkt niet goed uit de voeten te kunnen met een personage dat weinig meer te doen heeft dan bezorgd kijken en zijn dochter knuffelen. Ook de CGI-wezentjes die uit de kelder kruipen, een soort gebochelde ratjes, zijn eerder lachwekkend dan eng. De film barst ook nog van de toevalligheden en gebrekkige logica. Wanneer iemand vol steekwonden uit de kelder komt kruipen wordt dat afgedaan als ‘een ongeluk’ en gaat iedereen gewoon weer rustig naar bed en in bad. Dieptepunt van gemakzucht is de piepjonge bibliothecaris die stomtoevallig elk detail uit het leven van de oorspronkelijke eigenaar blijkt te kennen en de laatste puzzelstukjes zo in Kims schoot werpt. De film is een remake van een televisiefilm uit 1973 en zo voelt het ook een beetje. Een tv-film waarvan de beelden wel de overstap naar het grote scherm hebben kunnen maken, maar inhoud en spanning onderweg verloren zijn geraakt.
Is er dan niks goeds te melden? Jawel. Het huis, de tuin en de hele aankleding zien er prachtig uit. Er zijn een paar nare momenten. De jonge Bailee Madison is er eentje om in de gaten te houden. De vergelijking met Del Toro’s eigen PAN’S LABYRINTH is snel gemaakt – een ongelukkig meisje in een spookachtige omgeving – maar regisseur Troy Nixey haalt met zijn eerste speelfilm dat niveau bij lange na niet. Je kunt je eigenlijk alleen maar een beetje weemoedig afvragen hoe de film geworden zou zijn als Del Toro zelf aan het roer had gestaan.
Di: DFW (NL: 24 november, BE: 7 december). Copyright Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 24 november 2011.
