In de Verenigde Staten bestaan praatgroepen voor vrouwen die geloven dat ze bevrucht zijn door buitenaardse wezens. Een veelgehoorde verklaring, uit de overigens fascinerende pseudo-wetenschappelijke lectuur over dit fenomeen, is dat er een ‘breeding program’ bestaat om aards met buitenaards leven te kruisen. Een andere verklaring zou kunnen zijn dat deze vrouwen tijdens hun zwangerschap zitten opgescheept met mannen die van hen zijn vervreemd, ofwel ‘alienated’. Vandaar: ‘I was pregnant from an alien!’
Deze interpretatie had de psychologische invalshoek kunnen zijn voor THE ASTRONAUT’S WIFE, waarin titelpersonage Jillian (Theron) ervan overtuigd raakt dat haar man veranderd is in een buitenaards wezen. Is hij alien of alienated? Helaas beantwoordt schrijver/regisseur Ravich die vraag veel te snel. Vanaf het moment dat astronaut Spencer Armacost (Depp) terugkomt van zijn laatste ruimtevlucht, tijdens welke hij en zijn collega gedurende twee minuten alle contact met NASA verloren, gedraagt hij zich vreemd. Hij heeft een kille blik in zijn ogen; luistert ’s nachts naar ruis op de radio en neemt onverwachte beslissingen, zoals stoppen bij NASA om in New York voor een wapenfabrikant te gaan werken. Getrainde kijkers herkennen hierin meteen een geval van BSS (body snatcher syndroom), waarbij het menselijk lichaam wordt overgenomen door een buitenaardse entiteit. Als het koppel zich eenmaal in The Big Apple heeft genesteld start het buitenaards wezen zijn ‘breeding program’ en maakt het Jillian zwanger van een tweeling.
Dat Ravich maar weinig fijnzinnigheid aan de dag legt in zijn scenario blijkt uit de wijze waarop hij Jillian aan het twijfelen brengt omtrent de identiteit van haar man. Daarvoor verzint hij de zelfmoord van Jillians vriendin en een apart personage, een ex-werknemer van NASA die het buitenaards complot in de smiezen heeft. Verder is Ravich verrassingen en onverwachte wendingen zoveel mogelijk uit de weg gegaan; potentieel interessante subplots smoort hij meteen in de kiem. Een goed voorbeeld hiervan is het opvoeren van de sinistere Tom Noonan (de seriemoordenaar in Michael Mann’s MANHUNTER) als Depp’s nieuwe werkgever. Twee keer mag hij zijn gezicht tonen, en daar blijft het bij. Toespelingen op zijn betrokkenheid bij het buitenaards complot worden niet gedaan. Op deze manier worden meer zaken alleen aangestipt, zoals Jillians medisch verleden. Ook de slecht uitgewerkte ‘of anders’-factor maakt het geheel er niet meeslepender op. Wat staat de mensheid nou helemaal te gebeuren als er een paar half-buitenaardse kinderen geboren worden? Niets bijzonders, toch?
Ravich veelbeschreven hommage aan ROSEMARY’S BABY is slechts oppervlakkig. Buiten de zwangerschap, de stad New York en het kapsel van de protagoniste zijn er weinig overeenkomsten. Polanksi hield de kijker tot aan het einde in spanning over de legitimiteit van Rosemary’s angsten. Door de ambivalente gevoelens van het hoofdpersonage en de aanwezigheid van het Faust-motief viel er genoeg te kluiven aan Polanski’s klassieker. Ravich lost het allemaal veel simpeler op: net als de kijker is Jillian er zeker van dat zij twee kleine aliens in haar baarmoeder draagt, en die wil ze gewoon zo snel mogelijk kwijt. Klaar. Niks geen conflictueuze gevoelens.
In opzet is THE ASTRONAUT’S WIFE geen B-film. Ravich had de beschikking over talentvolle acteurs, goede cameravoering en een effectieve naargeestige production design van Nederlander Jan Roelfs. En dat zijn veel te hoge production values voor een film die uiteindelijk toch een scheut door de computer gegenereerd ectoplasma nodig heeft.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #43, november 1999/januari 2000.
