Will Graham was profiler. Hij verplaatste zich in de geest van seriemoordenaars om hun gedrag te doorgronden en ze zodoende op te sporen.
Het is psychologisch hoog spel waarbij grenzen kunnen vervagen en de getormenteerde Graham moest ermee stoppen. Maar als een psychopaat met de bijnaam The Tooth Fairy jonge, gelukkige gezinnetjes begint uit te moorden (gezinnetjes als dat van Will zelf), kruipt Graham opnieuw in de huid van de killer. Daarbij roept hij de hulp in van de geniale kannibaal Dr ‘Hannibal’ Lecktor (sic).
FILM
Vergeleken met SILENCE OF THE LAMBS is MANHUNTER wel een beetje gedateerd, vooral door de weeige Miami Vice-pop op de soundtrack, maar het blijft een dijk van een film: misschien wel de beste uit de Hannibal-trilogie. Anthony Hopkins was in SILENCE de engste Dr Lecter, maar Tooth Fairy Francis Dollarhyde is ongetwijfeld de meest interessante, enge èn tragische schurk uit het scala en zowel qua hoofdlijn als subplots is Red Dragon het beste en spannendste verhaal.
BEELD & GELUID
Deze ‘limited edition’ (nou ja, 100.000 exemplaren) bevat twee versies van MANHUNTER. De theatrical version (die ook los te koop is) kreeg het THX-certificaat en ziet er dan ook prachtig uit. De kleuren lijken natuurgetrouw, het beeld is haarscherp en vooral in de nachtscènes valt op hoe uitgebalanceerd het contrast is: de apotheose is hierdoor ook een stuk bloederiger dan in de andere versies. De Engelse (PAL-)dvd die vorig jaar verscheen zag er al prima uit, maar delft op al deze fronten het onderspit (overigens bevat hij de volledige theatrical release en zijn de zes minuten tijdverschil die de hoezen opgeven te wijten aan de 5% compressieverschil tussen NTSC en PAL). Nee, dan de director’s cut op schijf twee. Het is onbegrijpelijk dat dit monstrum met zoveel bombarie is aangekondigd. Het beeld is windowboxed waardoor aan alle kanten grote delen beeld wegvallen: links en rechts prikken af en toe armen of neuzen in het beeld, die op de complete film aan even complete hoofdrolspelers toebehoren. De kleuren gaan alle kanten uit behalve de juiste en duisternis heerst over deze onscherpe soep.
EXTRA’S
En wat is nou eigenlijk het inhoudelijk verschil tussen de twee versies? Op de verpakking valt daarover niets te lezen en een commentaartrack ontbreekt helaas en kan dus ook geen uitkomst bieden. Alleen het geheel doorploeteren van de drie minuten langere director’s cut levert het antwoord op: pas in de korte epiloog is er één scène vervangen. Het op zich mooie beeld van Crawford en Graham op de steiger – de een turend over het water, de ander in elkaar zijgend – is vervangen door een nachtelijk bezoekje van Graham aan het laatste gezin waar de Tooth Fairy het op gemunt had: Graham maakt ze met zijn gehavende kop stevig aan het schrikken, ook al wil hij alleen maar weten of het goed met ze gaat. Maar de ondertoon is duidelijk: deze man denkt als een seriemoordenaar. Zou hij ook een moordenaar kunnen zijn? Het is leuk om te speculeren waarom deze scène werd weggesneden, maar had dat stukje niet gewoon bij de andere extraatjes gezet kunnen worden?
De twee featurettes die deze disc bevat zijn nogal saai: cameraman Spinotti wordt tien minuten geinterviewd en in Inside Manhunter passeren in ruim een kwartier bijna alle hoofdrolspelers het toneel. Belangrijkste onthullingen zijn dat MANHUNTER in sequence werd gedraaid, dat Petersen en Noonan op de set strikt gescheiden werden gehouden om de juiste spanning te creëren, dat Dollarhyde aanvankelijk een enorme tatoeage op zijn borst had staan, maar dat de scènes waarin die voorkwam later werden overgeschoten en dat ‘Hannibal’ Cox inmiddels een dikke patser is geworden.
SN KOOPADVIES
De film is een must, vooral voor het leger Hannibalen die de goede dokter alleen met de tronie van Anthony Hopkins kennen, maar er is ook een enkele editie van de THX/theatrical release te koop, inclusief extra’s. Neem die. Dan mis je drie minuten, maar bespaar je jezelf zo’n twee uur ergernis en plusminus veertig gulden.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #49, februari/maart 2001.
