Max Rockatansky, in Nederland bekend als presentator van De Nacht van de Wansmaak, prees LAKE PLACID als ‘de beste film van Steve Miner tot nu toe’. Een kwalificatie die wellicht in het licht van zijn functie als spreekstalmeester van het onregelmatig terugkerende pulpfestijn gezien moet worden.
Miner’s curriculum vitae bevat namelijk ondermeer het eerste en tweede vervolg uit de FRIDAY THE 13TH-reeks, het abominabele HOUSE, het hooguit acceptabele WARLOCK en het veel te brave HALLOWEEN: H20. Het beste van Miner betekent dus nog niet meteen een beste film. Iets oorspronkelijks heeft de regisseur in elk geval nog niet gemaakt, en ook met deze monsterfilm, over een reuzenkrokodil die een meer in New England onveilig maakt, doet hij geen gooi naar de prijs voor originaliteit. Naar hartelust speelt Miner leentjebuur bij JAWS en TREMORS en hij doet nauwelijks pogingen iets eigens toe te voegen.
Het voornaamste pluspunt van LAKE PLACID komt dan ook niet op het conto van Miner, maar van scenarist David E. Kelley. En dat terwijl de plot enkel volgens de vertrouwde lijnen van de B-film voortsuddert en de personages plat zijn. Sterker nog: de vier protagonisten bestaan eigenlijk uit splitsingen van slechts twee sjabloonpersonages. Er is een kopie van het verplichte figuur ‘Plaatselijke Sheriff’ (Gleeson) in de vorm van jachtopziener Pullman. En ook de ‘Wetenschapper met Schroef Los’ is er in tweevoud: paleontologe Fonda met overdreven angst voor al wat kruipt en krokodillenexpert Platt die graag een duik neemt met zijn geliefde reptielen. Waaraan heeft een scenarioschrijver die dit viertal schematisch uitgewerkte personages op een voorspelbare krokodillenjacht stuurt nou eigenlijk die lof te danken? Het antwoord luidt: spitsvondigheid. LAKE PLACID grossiert in gevatte one-liners van topkwaliteit. Een voorbeeld. Sheriff: ‘Why haven’t I ever heard of migrating crocodiles?’ Wetenschapper: ‘They conceal information like that in books!’.
Hoewel het script werkelijk zit volgepakt met dit soort snedigheden is het een zwaktebod van Kelley dat hij zijn intentie aan het begin van de film uitlegt door zijn personages te laten uitweiden over sarcasme. Een goede grap heeft geen aankondiging nodig. Dat had Kelley als bedenker van de populaire sitcom Ally McBeal toch moeten weten. Hij is overigens niet de enige met een sitcom-verleden. Actrice Betty White kent u wellicht als Rose, dat leeghoofdige vrouwtje uit de comedyserie Golden Girls. Het is een gouden greep van Kelley om deze beschaafd ogende bejaarde iets te laten zeggen als ‘Sheriff, if I had a cock, this is where I would tell you to suck it’.
Hoewel de geestige dialogen LAKE PLACID tamelijk amusant maken, had Kelley er toch beter aan gedaan deze uit te laten spreken door interessantere personages in avontuurlijker situaties. Uiteindelijk heeft Kelley inhoudelijk toch teveel steken laten vallen. Een echt gemiste kans is dat hij te weinig doet met de aanvankelijk intrigerende relatie tussen de bejaarde White en het het monstrueuze reptiel, dat er met dank aan Stan Winston overigens heel behoorlijk uitziet. De samenwerking tussen een scenarist met gevoel voor ironie en een broodregisseur pakte overigens een stuk beter uit bij het door John Sayles geschreven en door Lewis Teague gedraaide ALLIGATOR, die andere krokodillenfilm uit 1980.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws 43, november 1999/januari 2000.
