DRACULA is de film, waarmee Universal Pictures zich definitief een vooraanstaande plaats veroverde in de atlas van genre-producerende filmmaatschappijen. Het bedrijf heeft de film nu opnieuw op video uitgebracht, aangevuld met een minimal score van de hand van Philip Glass, uitgevoerd door het Kronos Kwartet.
De vraag is wat Universal’s klassieker uit 1931 bij deze behandeling heeft gewonnen. Het is sinds tien, vijftien jaar gebruikelijk om klassieke films een tweetal bewerkingen te doen ondergaan: 1. de toepassing van CCV-techniek (computer colored version), waarbij een film middels computer-beïnvloeding volledig wordt ingekleurd – met als gevolg dat de vaak fabuleuze zwart/wit-fotografie van legendarische cameramensen niet zelden zware averij oploopt. 2. het componeren van muziek bij van oorsprong zwijgende films (denk aan het werk van componisten als Giorgio Moroder en Carl Davis). Hierdoor wordt, vooral tegenover naoorlogse generaties, de stille suggestie gewekt dat zwijgende zwart/wit-films van weleer in wezen gemankeerde werkstukken zijn, waaraan essentiële details ontbreken, die eerst nu, met behulp van moderne technieken kunnen worden toegevoegd, ‘verbeteringen’ ten opzichte van het origineel. Het verzet in de internationale professionele filmwereld tegen beide methoden is bijgevolg enorm. Spreekbuis voor dit protest zijn mensen als Francis F. Coppola, de zeer rap van de tongriem gesneden Martin Scorsese en verschillende gezaghebbende filmhistorici.
DRACULA is gelukkig niet uitgebracht in een computer colored version, maar de print is zo donker uitgevallen, dat art director Charles D. Hall’s indrukwekkende decors volledig de mist ingaan; hetzelfde geldt voor Karl Freund’s meesterlijke fotografie. In een aantal exterieur-scènes mag de kijker raden naar wat er precies gaande is, want te zien valt er hoegenaamd niets. Slechts een klein aantal interieur-scènes is min of meer ‘op sterkte’. Een verbluffend nonchalante behandeling van een klassieker uit eigen stal. Philip Glass’ minimal score (durft men het te zeggen?) neuzelt hardnekkig en onafgebroken voort en voegt aan het gebodene werkelijk niets toe. De eentonigheid van zijn welbekende loops is er de oorzaak van dat men zijn bijdrage tenslotte niet of nauwelijks meer hoort: dreinende muzak bij onvergankelijke beelden. De beslissing om de van oorsprong gebruikte muziek door Glass’ composities te vervangen, gaat bovendien voorbij aan de eigenaardige, dromerige wisselwerking, die van origine bestond tussen de sombere, doemgeladen beelden en motieven uit Tchaikovsky’s hyperromantische ‘Zwanenmeer’. Men moet de film in originele staat kennen om in te zien wat DRACULA bij deze wijziging aan impact inlevert. Al met al een staaltje van grove mishandeling, dat bitter weinig respect verraadt voor het werk van oude meesters. Misschien willen Universal’s videoboys zich nog eens bezinnen op de wenselijkheid van een dergelijk gemutileerde uitgave. Noblesse oblige…
Beoordeling originele versie (1931): 4 skulls.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #43, november 1999/januari 2000.
