TGIF | Na al dat zwijmelen bij DOWNTON ABBEY was het even schrikken om Dan Stevens als schizofrene superheld in LEGION te zien, maar nu zijn we des te nieuwsgierig naar zijn volgende rollen.
Dan Stevens vertrok bij DOWNTON ABBEY en liet zijn imago als softe Britse gentleman al snel achter zich met heel wat minder frisse vertolkingen in THE GUEST, LEGION en THE RENTAL. Het is vaak ook al snel duidelijk dat er iets mis is met die gast en het zit allemaal in zijn ogen. Een collega die ook een zwieper aan haar imago heeft gegeven is Kirsten Dunst. Na een start als kindster en jaren van zonnige blonde zoetheid, heeft ze zichzelf nu toegelegd op het spelen van vleesgeworden wanhoop. Zie ook haar nieuwe film THE POWER OF THE DOG. Regisseur Julia Ducournau weet alles over wanhoop en geeft dat gestalte in haar Gouden Palm-winnaar TITANE. Ze vertelt over haar benadering van het filmen van lichamen en het opbouwen van een moderne mythologie. Een andere filmmaker die graag tot het uiterste gaat, is de Japanse Sion Sono, die bekend staat om zijn lofzangen op seks en geweld. Tijdens de voorbereiding van zijn film PRISONERS OF THE GHOSTLAND met Nicolas Cage, kreeg Sono een hartaanval, maar dat remde hem niet af. Zijn landgenoot Kiyoshi Kurosawa was een van de pioniers van de J-horror, met CURE en PULSE, maar die lijkt nu juist wat rustiger te zijn geworden en leverde zijn eerste kostuumfilm af met WIFE OF A SPY, over de Tweede Wereldoorlog in Japan.
Nu het vierde deel van THE MATRIX eraan komt, kunnen we weer lekker losgaan op de voorgaande drie delen. Iedereen is het er wel over eens dat de eerste een meesterwerk is, maar hoe zit dat met de vervolgen THE MATRIX RELOADED en THE MATRIX REVOLUTIONS? En wat betekent dat voor RESURRECTIONS? Er zitten aanwijzingen in de trailer! In de discussies over de twee vervolgen is er één element dat iedereen kan waarderen: die lange achtervolgingsscène in RELOADED. De MATRIX-vervolgen behoren tot de films die het vaakst worden gemeden, maar hoewel beide films gebreken hebben, zijn ze volgens sommige mensen veel beter dan hun reputatie doet vermoeden. Een andere film waar we niet over uitgesproken raken, is SHANG-CHI AND THE LEGEND OF THE TEN RINGS. Die werd deels gemaakt als eerbetoon aan de klassieke Hongkong-actiecinema, maar eigenlijk was het vaak ondergewaardeerde BLADE een veel betere hommage. Ook volgens landgenoten van Shang-Chi miste de film de kans iets te zeggen over het leven van Aziatische mensen in de VS. Shang-Chi zit al zo snel in China dat hij meer Aziatisch dan Amerikaans is. Regisseur Destin Daniel Cretton vertelt ons hoe hij de vechtscène in de bus in elkaar heeft gezet. En deze video legt uit waarom Marvel-superhelden de laatste tijd zo onzeker zijn en dat heeft alles te maken met het feit dat het millennials zijn.
Een terugblik op ZODIAC laat zien dat David Fincher veel de kleur geel gebruikt om het verhaal te vertellen. Na deze uitleg zie je het opduiken in kleding, meubels, decors… Je vraagt je af waarom je het niet meteen zag. Om bij Jake Gyllenhaal te blijven: Dan Gilroy vertelt hoe hij NIGHTCRAWLER schreef op een tempo en met een enthousiasme dat aan Quentin Tarantino doet denken. Regisseur Nia DaCosta legt uit hoe ze op het idee van de frisse draai aan de legende van CANDYMAN (1992) kwamen; omdat ze per se de originele Candyman Tony Todd erin wilde hebben, maar zijn personage eigenlijk niet ouder kon worden. En wist u al dat de bijen in CANDYMAN (2021) eigenlijk wespen hadden moeten zijn?
Om in de griezelhoek te blijven: het einde van THE BLAIR WITCH PROJECT houdt de gemoederen nog steeds bezig. Jaren geleden wisten veel mensen niet of ze naar een speelfilm of een documentaire keken en we weten nog steeds niet wat het einde betekent. Er lijkt wel een einde in zicht te komen voor de slepende rechtszaak van scenarioschrijver Victor Miller die een belangrijke juridische overwinning behaalt om de binnenlandse rechten van zijn FRIDAY THE 13TH op te eisen. De producent behoudt de buitenlandse rechten en de IP van de vervolgen, waaronder Jason, aangezien die pas in het tweede deel opdook: iets wat we sinds de beginscène van SCREAM niet meer vergeten. Gelukkig zijn de meeste mensen wel CRIMEWAVE vergeten, de film die Sam Raimi, Bruce Campbell, en de gebroeders Coen na hun succes met THE EVIL DEAD maakten. Het was een flop waarvoor Raimi van de producenten niet zijn favoriete editor, componist of hoofdrolspeler mocht gebruiken. Misschien dat hij aan hen dacht toen hij in SPIDER-MAN 2 een fijne korte horrorfilm wist te stoppen.
Het is soms moeilijk te zeggen wat precies een video-essay is, maar dat weerhoudt mensen er niet van om allerlei mogelijke variaties op YouTube te plempen. Een mooi voorbeeld is een bespreking van de film DAISIES (1966) binnen de context van de Tsjechische nieuwe golf en binnen het thema van non-continuïteitsmontage, waarbij wordt onderzocht hoe dat zich verhield tot de politieke en feministische rebellie. Of nog een stapje verder terug in de geschiedenis: een blik op Fritz Langs zwijgende epos METROPOLIS. Die mijlpaal uit de jaren twintig was gebaseerd op een boek geschreven door Langs vrouw Thea Von Harbou, die tevens het scenario schreef.
Video(essay)s lenen zich ook heel goed voor geinige lijstjes en andere overzichten. Zoals een terugblik op de opkomst en ondergang van de dystopische tienerfilms. Of een rijtje horrorfilms met iconische uitvoeringen van bekende liedjes, zoals Lana Del Reys versie van Donovans Season of the Witch voor SCARY STORIES of Destiny’s Child’s Say My Name (get it) in CANDYMAN. Of wat te denken van de posters die Mondo niét uitbracht, bijvoorbeeld omdat ze werden afgekeurd, of een alternatieve versie werd gebruikt, of ze het niet eens konden worden over een ontwerp. Dat gebeurde onder meer bij THE GODFATHER, SPRING BREAKERS en MAN OF STEEL. Tenslotte een veertiental tekenfilmseries voor wie geen genoeg heeft aan de anarchistische antihelden van RICK AND MORTY, die een maffere kant van sciencefiction en een donkerdere kant van komedie verkennen. Misschien hadden ze daar wel de nieuwe Netflix-serie INSIDE JOB bij kunnen doen, waar nu de eerste trailer van is uitgekomen.
Over vooruitblikken gesproken, we hebben de eerste beelden binnen van THE SANDMAN, de Netflix-serie gebaseerd op de boeken van Neil Gaiman, waarin Morpheus gevangen wordt genomen door de mensen. Een heel andere ‘first look’ gaf de Amerikaanse Space Force, die in 2019 werd opgericht voor euh… oorlog in de ruimte? Hun logo en emblemen werden al vergeleken met de insignes uit STAR TREK en nu zijn hun recentelijk onthulde uniformen met die uit de serie BATTLESTAR GALACTICA. Binnenkort kunnen de Amerikanen van alle gekte wegvluchten bij DUNE, die pas op 22 oktober bij hen verschijnt, maar dan wel meteen in de bioscoop én online. En dan zullen we pas weten of dat een slimme zet was. Het is in ieder geval een goed moment om terug te blikken op de carrière van Denis Villeneuve, om te zien hoe hij zich als regisseur ontwikkeld heeft en meer te leren over zijn gebruik van beeld en geluid. Wie heimwee heeft of nieuwsgierig is naar de David Lynch-versie, kan in een paar minuten worden bijgepraat met de ‘honest trailer’ van diens DUNE.
Prettig weekend!
