Het beeld van zielloos door verlaten straten slenterende zombies is bekend. Angst in slow motion. De remedie is meestal eenvoudig: kogel door het hoofd en afvoeren maar. In WARM BODIES treft regisseur Jonathan Levine de zombies op een onverwachte plaats: recht in het hart.
Dat WARM BODIES een zombiefilm is die tegelijk ook romantisch en grappig moet zijn, laat niet één maar een hele batterij alarmbellen afgaan. Hybride films werken immers meestal niet. Het is een ongeschreven regel dat een film óf eng óf grappig óf romantisch is, maar zelden alles tegelijk. Wie warm en koud wil blazen, komt meestal niet verder dan lauw. Nochtans zijn genre-overschrijdende films weer helemaal in opmars en zijn ze, tegen de verwachtingen in, vaak ook erg goed. Twee recente voorbeelden zijn SEEKING A FRIEND FOR THE END OF THE WORLD (Lorene Scarfaria, 2012) en SAFETY NOT GUARANTEED (Colin Trevorrow, 2012), waarin respectievelijk het einde der tijden en tijdreizen centraal staan. Naast sciencefictionfilms zijn het ook romantische komedies. Beide films gooien genres en stijlen door de blender en creëren hartverwarmende resultaten.
WARM BODIES mag aan dat rijtje van recente geslaagde crossovers worden toegevoegd. Net als bovenvermelde prenten is ook deze film relatief goedkoop gemaakt en heeft hij in de persoon van Jonathan Levine een jonge, talentvolle regisseur aan het roer. Eentje die eerder al opviel met de horrorfilm ALL THE BOYS LOVE MANDY LANE (2006) en 50/50 (2011). Het resultaat is opnieuw een sterke film die gelukkig geen postmoderne goocheldoos wordt, waarin de focus helemaal zoek raakt. Deze nieuwe generatie regisseurs staat sterk in de schoenen en plaatst het verhaal daar waar het hoort: op de voorgrond.
Aan het woord in WARM BODIES is R (Nicholas Hoult uit X-MEN: FIRST CLASS), een zombie die zich nauwelijks nog kan herinneren dat hij ooit een jonge, succesvolle zakenman was. Acht jaar geleden overspoelde een zombieplaag Amerika. Sindsdien hebben de mensen zich verschanst in hoog ommuurde enclaves en dwalen de zombies door onbewoonde straten. R zelf drentelt samen met een honderdtal andere zombies door een verlaten luchthaven.
Is het gebruik van een voice-over in films vaak een zwaktebod om een rommelig verhaal toch nog geordend te krijgen, daar bieden de zombiegedachten van R hier meerwaarde. Je krijgt immers een inkijk in zijn gedachten en gevoelens. Ja, hij eet mensen om te overleven, maar heeft daar ook schuldgevoelens over. Ja, hij hoeft nooit te slapen, maar eigenlijk hoopt hij stiekem op mooie dromen. Van alle zombies is R niet de macho, maar de softie. Eentje op zoek naar gevoelens. Die vindt hij grotendeels door hersenen en dus gedachten van andere mensen naar binnen te slurpen: Ersatzemoties.
Je zou haast medelijden krijgen met dit beloved monster. ‘God, we move slow,’ mijmert hij aan het begin van de film als hij overmand door schaamte zijn soortgenoten voorbij ziet struinen. In WARM BODIES bewegen de zombies immers zoals het hoort: met de snelheid van een slak, vertraagd door het slijm dat achter hem aan slingert. Van de sprintjes die ze in 28 DAYS LATER (Danny Boyle, 2002) of DAWN OF THE DEAD (Zack Snyder, 2004) trekken, zouden deze zombies alleen maar moe worden.
Bij al die overpeinzingen schiet regisseur Levine mooie plaatjes van godverlaten straten, metrostations en winkelcentra. Er is niet veel meer over van de wereld. De metafoor is duidelijk: kapot geconsumeerd. George A. Romero is nooit ver weg. De zombies die Levine in zijn film laat opdraven verschillen niet zo erg veel van de mensen die onze grote steden bevolken. Dat is natuurlijk geen nieuw inzicht. Zombies zijn door de jaren heen het ultieme symbool geworden van een maatschappij die niet meer denkt en niet meer voelt. Zelfs R lijkt dat jammer te vinden.
Toch overleeft ook hij op instinct. Wanneer hij oog in oog komt te staan met een groepje mensen dat in een apotheek op zoek is naar medicijnen, aarzelt hij niet: zijn tanden snijden zich diep in hersenen. Maar de aanblik van de knappe blondine Julie (Teresa Palmer) beneemt niet alleen de toeschouwer de adem. Ook R is onder de indruk. In plaats van haar als dessertje op te eten, neemt hij haar mee naar zijn vliegtuig. Praten gaat moeizaam, maar hij is vast van plan een strijd te voeren op de velden van het hart.
Is WARM BODIES nu een zombieverhaal met een romantische inslag of is het een romantische film waar toevallig zombies in meespelen? Eerder de tweede. Dat is ook het knappe aan de film. Levine heeft weinig moeite om de zombieplaag als een gegeven te presenteren. Het is het kader dat je als kijker opvallend gemakkelijk aanvaardt. Het echte verhaal ontspint zich tussen mensen van vlees en bloed, al is dat in het geval van R uiteraard twijfelachtig.
Levine maakt er geen geheim van dat hij gretig leentjebuur speelt bij William Shakespeares Romeo and Juliet – tot aan de naamgeving van zijn protagonisten aan toe. Het slachtveld van de Capulets en de Montagues is dat van de mensen en de zombies. Het strijdperk van het zestiende-eeuwse Verona is dat van het hedendaagse Amerika. Levine deinst er zelfs niet voor terug om R onderaan Julies balkon te positioneren. Veel romantischer kan het niet worden.
Romantische komedies volgen geijkte paden, zelfs al vormen ze een hybride met een horrorfilm. Wat dat betreft is ook WARM BODIES niet bijster origineel. We verklappen geen groot geheim door te vertellen dat R’s hart letterlijk weer begint te tikken voor de onbereikbaar geachte Julie en dat die liefde ook danig op de proef zal worden gesteld. Julies vader, kolonel Grigio (John Malkovich), is namelijk de grootste zombiehater aller tijden. Hij is het type dat eerst schiet en dan pas denkt. Niet de schoonvader die R in gedachten had.
William Shakespeare liet zijn tragedies steevast eindigen in een nauwelijks te overzien bloedbad. Dat is ook in WARM BODIES onvermijdelijk, want terwijl R en enkele van zijn vrienden langzaam weer menselijker worden, krijgen ze een hele troep wandelende skeletten (de zogenaamde Boneys) op hun dak. De Boneys zien er niet uit: omdat ze uitgehongerd elkaars vlees van het lichaam gescheurd hebben en omdat de animatoren van WARM BODIES wellicht te weinig geld hadden om ze degelijk uit te werken. Ook verhaaltechnisch blijven de Boneys onderbelicht en voelen ze eerder aan als een storende nevenplot. Ze zaten in het oorspronkelijke boek van Isaac Marion (in het Nederlands vertaald als Mr. Zombie) en dus moesten ze wel in de film, maar het is duidelijk dat Levine zijn pijlen eerder richt op de romance tussen R en Julie.
Dosering is het sleutelwoord voor genrefilms. WARM BODIES schippert bijna feilloos tussen humor, romantiek en horror, al blijft het wat dat laatste betreft allemaal erg braafjes. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de grauwe troosteloosheid op het einde plaatsmaakt voor kleurig optimisme: het park, de zon, het gooien van een balletje. Zombies zijn net echte mensen.
Disributie: Independent Films. Release NL: 24 april, BE: 27 maart 2013. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #101.
Lees ook het interview dat we met Nicholas Hoult hadden over WARM BODIES.
