Nostalgie is een sterke emotie waar filmmakers altijd verzot op zijn geweest. De laatste tijd zien we echter veel ‘nostalgische’ films die doorschieten naar necrofilie. Neem GHOSTBUSTERS: FROZEN EMPIRE, de tweede legacy sequel op de klassieker uit 1984.
In GHOSTBUSTERS: AFTERLIFE (2021) zagen we een nieuwe generatie ghostbusters: Callie Spengler (Carrie Coon), de dochter van Egon uit de oorspronkelijke film, haar kinderen Trevor (Finn Wolfhard) en Phoebe (Mckenna Grace), en hun docent en later Callie’s vriend Gary Grooberson (Paul Rudd). Gek genoeg was het Gary die de kinderen kennis liet maken met het begrip ghostbuster: AFTERLIFE speelt zich af in een wereld waar de gebeurtenissen uit de eerste twee films gewoon vastgelegd zijn, maar het blijkbaar in de vergetelheid is geraakt dat New York tweemaal bijna is verwoest door demonen.
In GHOSTBUSTERS: FROZEN EMPIRE lijkt het algemeen erkend te worden dat spoken bestaan (hoewel er af en toe gevraagd wordt of iemand een believer is). De ghostbusters hebben een aardig lopend bedrijf in de New Yorkse brandweerkazerne die we kennen uit de oude films. Na een uit de hand gelopen spokenjacht worden ze op het matje geroepen bij de burgemeester, en kijk, het is Walter Peck (William Atherton), de man die de ghostbusters in het eerste deel al dwars zat toen hij nog bij de milieubescherming werkte. Net als in 1984 heeft Peck voornamelijk gelijk: je mag een minderjarig kind als Phoebe niet zomaar levensgevaarlijk werk laten doen. En net als in 1984 komt niemand tot de conclusie dat het logischer zou zijn als de ghostbusters een overheidsinstantie waren, zoals de brandweer en de politie – de overheid is immers de vijand van de eerlijke kleine ondernemer. Niet dat FROZEN EMPIRE dezelfde soort conservatieve satire bedrijft als het origineel. Het jaren-tachtig-wantrouwen jegens bureaucratie is gewoon een van de vele elementen die scenaristen Gil Kenan en Jason Reitman overnemen zonder er nieuwe relevantie aan te geven.
Goed, Phoebe mag dus geen ghostbuster meer zijn. Op een somber moment sluit ze vriendschap met de geest van leeftijdsgenoot Melody (Emily Alyn Lind). Twee melancholische tieners, om verschillende redenen vervreemd van hun familie, wier vriendschap misschien verliefdheid is; het is de enige menselijke relatie in de film die interesse wekt.
Ondertussen ligt er natuurlijk weer een demon op de loer: oorspronkelijke ghostbuster Ray Stantz (Dan Aykroyd) koopt een duizenden jaren oude bol waarin de kwaadaardige ijsgod Garraka gevangen zit. Die ontsnapt natuurlijk, en dan krijgen we heel even de beloofde ‘frozen empire’ te zien als hij New York bevriest. Verwacht daar vooral niet te veel van. Garraka zelf is wel een heel aardige creatie, die veel meer fysieke aanwezigheid lijkt te hebben dan de meeste CGI-monsters. Zijn bewegingen doen soms denken aan het stopmotionwerk uit de eerste GHOSTBUSTERS. Op de aftiteling staat de boomlange acteur Ian Whyte, (die in allerlei monsterpakken kroop voor onder meer de ALIEN VS PREDATOR en STAR WARS-films) als ‘puppeteer’.
Dan is er nog het subplot waarin Trevor op zolder ‘Slimer’ ontdekt, maar dat loopt dood; het groene wezentje is enkel toegevoegd voor de nostalgiefactor en krijgt verder niets te doen. Hetzelfde geldt voor de obligate verschijning van Bill Murray en Ernie Hudson.
Het komische talent van Kumail Nanjiani, Patton Oswalt en James Acaster wordt verspild in ondankbare bijrollen. De meeste ‘grappen’ in FROZEN EMPIRE komen erop neer dat personages ironisch laconiek doen over spoken. Iedereen kan zich op elk moment gedragen als Venkman. Maar niet iedereen is Bill Murray.
Het is ondenkbaar dat in 2024 een film als GHOSTBUSTERS gemaakt zou worden. Een scif-griezelkomedie van blockbusterformaat met een origineel verhaal? Vergeet het maar. Wat wel altijd mogelijk zal blijven, is het produceren van films die teren op de warme gevoelens die mensen hebben voor een klassieker. Dat gebeurt bij GHOSTBUSTERS al 35 jaar, en nog altijd zonder bezienswaardige resultaten.
