In een relihorrorfilm komt vrijwel altijd de duivel op een gegeven moment om de hoek koekeloeren. Maar in IMMACULATE houdt de Boze zich opvallend koest. Net als de film trouwens… tot het verpletterende einde.
Katholieke lezers zullen bij de titel IMMACULATE nog voor het zien van de film de ogen ten hemel slaan. Het betekent ‘onbevlekt’ en dat wordt in religieuze context door niet-gelovigen vrijwel altijd aan Maria’s zwangerschap van Jezus gekoppeld. Terwijl het eigenlijk verwijst naar het feit dat Maria zonder zonden werd geboren, wat haar de ideale verwekster van de zoon van God maakte.
Of die faux-pas in IMMACULATE gaat worden gemaakt, blijft lange tijd onzeker. Als de jonge Amerikaanse non Cecilia (Sydney Sweeney) zich aanmeldt bij een Italiaans klooster dat voornamelijk dient als hospice voor stervende nonnen en paters, lijkt alles nog koek en ei (hoewel we net een narige openingsscène hebben gezien waarin een non uit dat klooster een macaber lot tegemoet gaat). Cecilia werd tot het geloof geroepen nadat ze als kind door het ijs zakte en ondanks een tijdelijke doodverklaring weer in het land der levenden belandde. God wilde blijkbaar dat ze bleef leven, dus wat doe je dan? Hup! Het klooster in…

Een naïeve jonge Amerikaanse die in Europa belandt bij een leerinstelling. Alwaar het niet pluis is. Hetgeen zij pas in de laatste akte van de film echt ontdekt. En plots, na een film lang passiviteit, komt ze in actie om het kwaad te bestrijden… zei daar iemand SUSPIRIA (1977)? Ook door de Italiaanse setting bekruipt je al snel het vermoeden dat regisseur Michael Mohan en scenarist Andrew Lobel een Italiaanse horrorfilm of twee te veel hebben gezien. Zo is er een merkwaardige (en nutteloze) montagesequentie op een kwart van de film, waarin we Cecilia het reilen en zeilen binnen het klooster zien verkennen op de tonen van het soort vrolijke popdeuntje dat we in talloze Italiaanse genrefilms hebben gehoord. En geheel volgens die traditie zijn de dialogen in IMMACULATE ook regelmatig tenenkrommend.
Maar dat waren dus altijd ondergeschikte zaken in die Italiaanse films. Dario Argento heeft meermaals gezegd dat zijn keuze voor een dansschool als centrale locatie in SUSPIRIA arbitrair was. Het had allemaal net zo goed kunnen gebeuren in… eh, een klooster? De Italiaanse maestro was natuurlijk meer geïnteresseerd in de set-pieces die hij bouwde rondom het twijfelachtige acteerwerk en aan die setpieces ontbreekt het in IMMACULATE lange tijd. Er valt iemand uit een raam, een non wordt ontvoerd… Het zal allemaal wel. De neiging om tijdens de eerste tweederde van de film op je klokkie te kijken is nooit ver weg.
Wellicht daarom werkt de slotakte als een malle. Net als bij de gemiddelde Italohorror moet je niet te lang nadenken over de logica rondom alles wat er gebeurt in de laatste twintig minuten, maar die eindscènes maken IMMACULATE fluitend de aankoop van een bioscoopkaartje waard. Iets vermelden over de details van dat slot zou de ervaring verpesten, dus laat ik het houden bij: Sydney Sweeney, chapeau! De actrice is enorm in aanzien gestegen bij ondergetekende, omdat ze zich in die korte tijdspanne schaart in het rijtje ultieme scream queens en zelfs een gooi doet naar de nummer 1-positie. IMMACULATE zal alleen om dat einde in mijn jaarlijst in december terecht komen, dus zit alsjeblieft die wat saaie eerste helft van de film uit, beste lezer. Het einde rockt. Geloof me.