BIOSCOOP | All the boys love Mandy Lane. En daar staan de boys niet alleen in. Want onder de oppervlakte van deze slasher gaat een heerlijk vileine en perverse horrorfilm schuil, waarin niet alleen voor de personages maar ook voor de kijkers een val wordt opgezet.
Mandy Lane (Amber Heard) is een wandelende natte droom: blond, romig, sexy, mysterieus. Alle jongens begeren haar; alle meiden benijden haar. Maar terwijl het bestaan van haar klasgenoten uitsluitend om uiterlijk en seks lijkt te draaien, houdt Mandy de boot af. Is het preutsheid of bewaart ze haar maagdelijkheid voor Mr. Right? Of misschien zelfs Mrs. Right? Het knappe van de regie en het spel van Heard is dat ook wij, kijkers, lichtelijk opgefokt raken van haar ondoorgrondelijkheid. Dit is geen onbezoedelde final girl, geen heldin als Jamie Lee Curtis in HALLOWEEN of Neve Campbell in SCREAM, die onze onvoorwaardelijke sympathie heeft. Mandy’s houding – uitdagend en gereserveerd tegelijk – stemt lichtelijk onbehaaglijk. Maar dan nog steekt ze gunstig af bij het abjecte stelletje high school kids dat haar omringt. Jongeren die vreugdeloze seks met elkaar hebben of wanhopig de schijn van zelfverzekerdheid ophouden, zoals het kreng Chloe, met haar stiekeme borstvullingen. Mandy is anders, maar hoe anders?
Enkele maanden na een fataal ongeluk tijdens een zwembadfeestje, waar Mandy en haar vriend Emmet bij betrokken waren, gaat het leven weer z’n gangetje. Emmet is uit de gratie, maar als een van haar klasgenoten zijn vrienden een weekendje uitnodigt op de ranch van zijn vader, is ook Mandy, heerlijke Mandy, meer dan welkom. Het gezelschap verplaatst zich naar het Texaanse platteland dat er nog precies zo uitziet als in de originele TEXAS CHAIN SAW MASSACRE. De jaren-zeventigstijl van cameraman Darren Genet helpt mee die associatie op te roepen; uitgebleekte kleuren, een lens waar ineens even het zonlicht in kan schitteren. We voelen naderend onheil, zelfs in de schijnbaar onbekommerde scène aan de rand van een meer waar Mandy net even later dan haar vrienden aankomt en in slow motion haar (boven)kleren uittrekt, terwijl de anderen ademloos toekijken vanuit het water. Dat beeld levert trouwens een tweede associatie op: de omfloerste fotografie van jonge-meisjesvoyeur David Hamilton uit de jaren zeventig. Het komt bijna als een teleurstelling wanneer de film, met een paar akelige moorden, kleur bekent. Om aan het slot nog een keer van kleur te verschieten en de kijker een nachtmerrie bij daglicht binnen te sleuren. Dat is knap gedaan en de twist die Levine en zijn scenarist Jacob Forman eraan geven verwijst slim naar de realiteit van de Columbine-moorden, maar het voorspel, het teasen van de kijker is wat ALL THE BOYS echt bijzonder en ontregelend maakt.
Overigens gaat de film, die al eind 2006 op festivals was te zien, pas in augustus van dit jaar in de VS in première. Vorig jaar nog kondigde Miramax aan een nieuwe montage te laten maken en de titel in te korten tot MANDY LANE. Dat onzalige plan ging de kast in toen de distributie werd overgedragen aan Senator Films. Waarom ook Senator vervolgens draalde met de uitbreng is een raadsel. Of zou het zijn omdat op den duur iedereen wel een beetje in de war raakt van de ondoorgrondelijke Mandy?
Di: Moonlight Films (NL: 29 mei / BE: onbekend) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 mei 2008.
