Over goede timing gesproken: de release van THE PERFECTION valt mooi samen met de filmmarketing-special in de laatste Schokkend Nieuws. Want – verrassing, verrassing! – de sociale media gingen na de première van de film meteen in het rood. De engste film aller tijden! Niet te bekijken! Zum kotsen! De kunst van het verleiden is Netflix niet vreemd, want THE PERFECTION is natuurlijk allesbehalve, euh, perfect.
De nodige stampei maken via sociale media lijkt inmiddels de standaardtruc van Netflix bij de release van een nieuwe horrorprent. BIRD BOX (Susanne Bier, 2018) werd in de markt gezet als de spannendste film ooit. THE SILENCE (John R. Leonetti, 2019, zie SN #138) zou qua intensiteit A QUIET PLACE (John Krasinski, 2018) moeiteloos overtreffen. Niet dus.
Maakt THE PERFECTION dan wel de verwachtingen waar die zo vakkundig opgeschroefd werden? Aanvankelijk lijkt het er op van wel. Celliste Charlotte (Allison Williams) keert terug naar de Bachoff Academy, die ze tien jaar eerder moest verlaten om voor haar zieke moeder te zorgen. Een beetje naïef verwacht ze met open armen ontvangen te worden door haar leermeester Anton (Steven Weber) en zijn vrouw Paloma (Alaina Huffman). Het koppel heeft echter een nieuw goudhaantje in handen: Lizzie (Logan Browning), die de snaren van haar instrument bespeelt met een jaloersmakende perfectie.
THE PERFECTION start dan ook sterk en je verwacht een intens drama dat herinneringen oproept aan Darren Aronofsky’s BLACK SWAN (2010) of Dario Argento’s SUSPIRIA (1977) en waarin Charlotte en Lizzie in een genadeloze concurrentiestrijd verwikkeld raken. Maar nee, nadat beide dames jureren tijdens een cellotalentenwedstrijd in Shanghai slaat de vonk over. De volgende dag besluiten ze halsoverkop en stapelverliefd om samen twee weken door China te reizen. Zo gaat dat bij mensen van wie het leven mijlenver van de dagelijkse realiteit lijkt af te staan.
De scène die Twitter vol walging tweets deed uitbraken speelt zich af op de bus aan het begin van de reis. Lizzie voelt zich onwel maar de buschauffeur weigert te stoppen. Als kijker leg je meteen de link met een vorige scène waarin een hotelgast al dan niet met een virus besmet leek te zijn. De scène in de bus gaat ongemakkelijk lang door, tot beide meiden toch van de bus raken en, nou ja, alles van kwaad naar erger gaat met Lizzie.
Maar wie een sterk staaltje body horror verwacht, moet meteen zijn mening herzien. Lizzie blijkt niet door een virus besmet en haar vreemd rondtollende ogen zijn ook geen hint naar het zombiegenre. Regisseur Richard Shepard (THE MATADOR) stuurt zijn prent een heel andere richting uit en op die weg neemt hij ook nog eens een haarspeldbocht of vijf. In een interview met Entertainment Weekly noemde hij Park Chan-Wook als zijn grote voorbeeld: ‘De Koreaanse cinema zit vol twists die je niet in Amerikaanse films vindt.’
Helaas is Shepard geen Park Chan-Wook en is THE PERFECTION geen THE HANDMAIDEN. In plaats van de kijker te laten verdwalen in een prachtig lappendeken aan verhalen, legt Shepard het voor de kijker niet alleen van naaldje tot draadje uit, hij laat het ook nog eens allemaal zien. Meermaals spoelt de camera terug in de tijd om dezelfde gebeurtenissen daarna nog eens te laten zien door de ogen van een ander personage. Een lesje Rashomon-effect voor dummies.
Maar wie zich openstelt voor zoveel avontuurlijke verhaalacrobatie kan best genieten van de gekke sprongen en salto’s die Shepard plot en personages laat maken. De regisseur lijkt daarmee op het onbezonnen jongetje dat al zijn wilde ideeën op één papier wilde kladden. Of zijn kinderlijk enthousiasme een schaamlapje mag zijn voor de ernstige ondertoon die de film ook bevat, is een pak twijfelachtiger. Zodra blijkt dat er op de Bachoff Academy meer aan de hand is dan je op het eerste gezicht zou denken, gaan inhoud en stijl met elkaar botsen.
Meer zelfs: de ernst van de subtekst staat op den duur het plezier in de weg. Veel liever dan te moeten nadenken over de dubieuze motieven en drijfveren van de personages, had ik onbezorgd verder willen kijken naar de trucs die de goochelaar steeds maar weer uit zijn mouw weet te schudden, van de ene verbazing in de andere rollend. Dat lijkt me de beste manier om van THE PERFECTION te genieten. Want deze losgeslagen Tommy Cooper gaat maar door tot er op het einde niets meer in de mouwen blijkt te zitten en je alleen nog maar kan denken aan Jennifer Lynch’ cultvehikel BOXING HELENA (1993).
Distributie: Netflix. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 juni 2019.
