Zelden werd een film zo unaniem en meedogenloos de grond ingestampt als het regiedebuut van de dochter van David Lynch.
De grootste claim to fame van BOXING HELENA lijkt onderhand het feit dat zowel Madonna als Kim Basinger voor de hoofdrol bedankte, waarna de laatste ook nog een vette schadeclaim wegens contractbreuk van de producent aan haar broek kreeg. Allemaal réuze interessant natuurlijk, maar wat is er nou eigenlijk mis met die film? Om u de waarheid te zeggen, beste lezer: ik zou het niet weten.
BOXING HELENA is een surrealistische camp-film par excellence, die geen seconde verveelt. Het verhaal is zo volkomen over the top, dat iedere criticus die beweert dat dit niet zo bedoeld is niet goed bij zijn hoofd is. Ik bedoel maar: de geniale maar gefrustreerde chirurg Nick Cavanaugh (Sands in een op zijn lijf geschreven rol) is hopeloos verliefd op queen bitch Helena (Fenn, een lust voor het oog). Zij moet niets van hem hebben, maar raakt in zijn macht na een ongeluk waarbij ze haar benen verliest. Als ze vervolgens nog steeds niets van hem moet hebben, amputeert hij haar armen zodat ze geen ontsnappingspogingen met haar rolstoel meer kan ondernemen (!). Wanneer tenslotte haar macho-vriend Ray (Paxton) ten tonele verschijnt om haar te redden, is Helena inmiddels toch voor Nick bezweken. Last but not least blijkt dit alles dan ook nog een keer een boze droom van Nick te zijn. Onnodig te zeggen dat ik niet meer bijkwam. BOXING HELENA is superieure edelkitsch zoals je die maar zelden tegenkomt. Alleen dat al maakt deze film de moeite van het bekijken waard.
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #11, februari 1994.
