‘They microwaved Moskou!’ De premisse van de alien-invasionfilm THE DARKEST HOUR is leuk, maar daarmee is alles gezegd.
Het lijkt wel alsof scenarioschrijver Jon Spaihts zijn uiterste best heeft gedaan om THE DARKEST HOUR met zo onsympathiek mogelijke personages op te zadelen. Sean en Ben zijn naar Moskou gekomen met het doel er steenrijk te worden, maar laten zich belazeren. Voor Moskou interesseren ze zich niet (‘Why does Cyrillic look like Klingon?’), dus wanneer ze hun verdriet over de mislukte zakentransactie verdrinken in nachtclub Zvezda pikken de geile twintigers er twee Amerikaanse bimbo’s uit: Natalie en Anne. Meiden die, wanneer de buitenaardse invasie eenmaal begint, voortdurend gillend elkaars handje vasthouden. En wat doen Amerikaanse toeristen in het buitenland wanneer de aarde wordt aangevallen? Natuurlijk, ze gaan op zoek naar de Amerikaanse ambassade!
Van die buitenaardse invasie krijgen we nauwelijks iets te zien. De vijf – de Zweed Skyler heeft zich bij hen gevoegd – verschuilen zich namelijk bijna een week lang in een kelder. Dat scheelt weer budget voor de afdeling special effects. Ook de aliens zijn onzichtbaar: je ziet hoogstens wat lucht trillen. Elektrische apparatuur reageert op hun aanwezigheid. Dodelijk zijn ze wel: wanneer de vijf weer bovengronds komen, blijkt vrijwel de gehele bevolking van Moskou gevaporiseerd. Gelukkig zien ze vanuit de ambassade een appartement waar licht brandt: daar woont iemand die Russisch spreekt en de radioboodschap kan vertalen die hen uiteindelijk in veiligheid zal brengen. De man heeft bovendien kans gezien om in een paar dagen een effectief wapen te bouwen tegen het tot dan toe volkomen onbekende buitenaardse ras.
Wie die Rus is, is verder niet interessant, want personages in THE DARKEST HOUR gaan niet lang mee. Net zo min als dat ene special effect waarin de aliens hun slachtoffers doden in een wolk van bloed en as. Naar drie keer heb je het wel gezien. Zou het feit dat de onzichtbare aliens hun aanwezigheid alleen verraden omdat elektrische apparatuur opeens aanslaat, kunnen zorgen voor enige suspense; in THE DARKEST HOUR wordt dat idee nogal belachelijk uitgewerkt met helden die gloeilampen en mobieltjes voor zich uitwerpen in de hoop de aliens te detecteren. Kennelijk kunnen de buitenaardse wezens met hun aanwezigheid ook een stadsbus op hol doen slaan, niettegenstaande het feit dat we het dan niet over elektriciteit hebben, maar over een dieselmotor. Overigens is tegen die tijd het uitgedunde groepje aangevuld met een paar zwaarbewapende Moskovieten in volle postapocalyptische B-filmuitrusting. Werpen de aliens ons soms ook terug in de tijd van Enzo Castellari’s 1990: THE BRONX WARRIORS?
Het is niet moeilijk je voor te stellen hoe een film als THE DARKEST HOUR tot stand is gekomen. Vermoedelijk was er ergens een beetje geld. Producent Timor Bekmambetov (NIGHT WATCH, WANTED) wist een paar iconische locaties in Moskou te regelen: het Rode plein, het GUM warenhuis, de beroemde metro… Om het Amerikaanse bioscooppubliek te paaien werd gekozen voor Amerikaanse personages, maar – het is immers een coproductie – ook Russisch talent moest een kans krijgen, zelfs al is hun Engels soms nauwelijks te verstaan. Uiteraard werd besloten in 3D te filmen. Voor de regie werd een relatief onbekende aangetrokken (Chris Gorak, production designer van BLADE: TRINITY, art director van MINORITY REPORT en regisseur van de terrorismethriller RIGHT AT YOUR DOOR). En, oh ja, misschien had Jon Spaihts nog een scenario in de la liggen dat even omgewerkt kon worden?
THE DARKEST HOUR ben je zo weer vergeten, maar moeten we ons nu ook zorgen gaan maken over de nieuwe film van Ridley Scott? Jon Spaihts is immers ook coscenarist van PROMETHEUS. Laten we hopen dat dit ook ’s mans darkest hour was.
Di: Fox (B; 4 januari, NL: 12 januari) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 januari 2011.
