Medische blunders zijn doodsoorzaak nummer één in de Verenigde Staten. In een verhitte discussie ergens aan het begin van SUBLIME merkt één van de personages op dat operatieve flaters of broeierige ziekenhuiskiemen de afgelopen tien jaar 7.8 miljoen doden veroorzaakten. Dat is meer dan alle oorlogsslachtoffers uit de Amerikaanse geschiedenis.
Voor een brave, succesvolle huisvader die de dag na zijn veertigste verjaardag voor een routineklus op de operatietafel moet, klinkt het als zijn ergste nachtmerrie. Misschien heeft George Grieves (tv-serie habitué Thomas Cavanagh) wel Stephen Kings huiveringwekkende korte verhaal Autopsy Room Four gelezen, waarin een verlamde man aan een autopsie onderworpen wordt. Grieves’ angsten blijken gegrond, want vanaf het moment dat hij door verpleegster Zoë (een uitdagend sexy Katherine Cunningham-Eves) in een rolstoel wordt gehesen gaat het mis: hij krijgt een klein snijwondje in de dij dat later verschrikkelijk zal ontsteken. Op de koop toe lijkt er sprake van een naamsverwisseling met een andere patiënt, waardoor Grieves een verkeerde behandeling krijgt. Hij wordt overgeplaatst naar de zevende verdieping, maar die twilight zone is slechts het begin van alle ellende. In een mallemolen van bizarre gebeurtenissen lijken Grieves nachtmerries realiteit te worden.
SUBLIME is de tweede worp van het nieuwe horrorlabel Raw Feed van Warner Bros. Het verschil met REST STOP kon niet groter zijn. Terwijl de eersteling een genadeloze, rechtlijnige slasher is, ontvouwt SUBLIME zich als een intelligente, filosofische thriller die slechts af en toe doorprikt wordt met gruwelijke taferelen. Met Adrian Lynes JACOB’S LADDER in het achterhoofd heeft de aandachtige toeschouwer meteen door dat de hele film balanceert op de vage grens van werkelijkheid en droom. In de ijzersterke openingsscène schrikt George op de dag van zijn verjaardag wakker uit een droom waarin hij uit de lucht valt. Hij ontwaakt voor hij de grond raakt, en dat is volgens zijn bevallige vrouw maar goed ook: wie in zijn droom de grond raakt, sterft in zijn slaap. Alle gesprekken en gebeurtenissen die zich vlak voor en tijdens Georges verjaardagfeestje afspelen, krijgen we in retrospectief te zien. Vreemd genoeg lijken details uit die sleutelpassages verbonden met wat er zich in het ziekenhuis afspeelt.
Beïnvloedt het onderbewuste het bewuste, of wordt de realiteit gestuurd door onze dromen? Sigmund Freud zou aan SUBLIME een vette kluif hebben. Het scenario van schrijver Erik Jendresen (Band of Brothers) is niet wat je van een doorsnee hak- en steekfilm zou verwachten. Dialogen kraken onder de symboliek of verwijzen naar de Bijbel. Het laatste avondmaal, de olijfboom, Getsemane, de figuur van Judas: Bijbelvaste horrorliefhebbers kunnen er maar hun voordeel mee doen. Wie de dubbele bodems in de film helemaal verklaard wil zien, moet het interview met regisseur Tony Krantz op de extra’s bekijken, helaas wel met het risico op overkill. Krantz is net iets te enthousiast en draaft nogal door.
Ook Jendresen bezondigt zich daaraan, wanneer hij weinig subtiele kritiek op onder meer rassenhaat door het scenario weeft. Beter had hij zich bij het medisch aspect kunnen houden. Uiteindelijk weet hij toch erg knap alle uitgezette lijntjes binnen te halen met een uiterst bevredigend en zelfs ontroerend slot. Debuterend regisseur Tony Krantz was als producer betrokken bij onder meer de tv-reeksen 24 en Felicity, maar produceerde ook David Lynch’ bizarre road trip MULHOLLAND DR. Krantz moet goed naar de grootmeester gekeken hebben, want hij houdt van lijzige, enigmatische en ambigue shots. De alternatieve soundtrack van Peter Golub en de wondermooie stem van Bird York draagt bij tot de lethargische, desoriënterende sfeer. Af en toe komt zowel de loodzware symboliek als de wat opdringerige arthouse-regie gekunsteld over. Met één welgemikte traan die op een bepaald moment over Grieves gezicht bengelt, citeert Krantz bijvoorbeeld al te letterlijk een gelijkaardige aflevering van Alfred Hitchcock Presents. Zo’n aanmatigende overmoed is de makers makkelijk vergeven. Hun brutaliteit en eigenzinnigheid verdient lof.
Extra’s: **
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #74, zomer 2007.
