Het begin van SPECIES II had uit de koker van Mel Brooks kunnen komen. Een ruimteschip glijdt langzaam in beeld. Aan het eind van het shot openbaart zich de pointe: de brandstoftanks van het vaartuig blijken volgeplakt met logo’s van firma’s als Pepsi en Reebok. Maar het vermoeden dat SPECIES II een vrolijke satire op de SF-film gaat worden, wordt al snel gelogenstraft.
Vanuit het ruimteschip wordt een eenmanscapsule op Mars neergelaten om bodemmonsters te verzamelen. ‘Monsters’ mag in dit geval letterlijk worden genomen: het zand van Mars blijkt een agressief levend organisme dat zich traditiegetrouw meester maakt van het menselijk lichaam. Terug op aarde zaaien de astronauten dood en verderf onder hun bedgenoten, want zoals bekend scoort in deze mengvorm van SF en horror geweld vooral in combinatie met seks.
Dat laatste is er ook in de persoon van acterend fotomodel Henstridge, half vrouw, half alien. Of, zoals de persmap het treffend uitdrukt: ‘Her loyalty is to man, but her instinct is to mate.’ Henstridge zat natuurlijk ook al in deel 1, evenals de terugkerende Madsen en Helgenberger. Ditmaal moet het onverschrokken trio de geboortegolf van aliens zien te stoppen, veroorzaakt door de besmette commandant van het ruimteschip (Lazard). Henstridge’s introductie is trouwens een fraaie teaser; met ontbloot bovenlijf zit ze aan een stoel vastgesnoerd, de riemen kruiselings over haar borsten gespannen. Pas in de climax krijgen we haar te zien zoals God het bedoeld heeft. That’s exploitation.
Was de eerste SPECIES nog een matig interessante, maar handig gemaakte en glossy aangelegenheid, de opvolger gaat gebukt onder een nijpend tekort aan budget. Het maakt dat het camerawerk onder de maat blijft, de digitale special effects tweederangs ogen, de dialogen hilarisch klinken en het acteren op het niveau van amateurtoneel blijft steken. Ter compensatie jast regisseur Peter Medak, die met THE CHANGELING ooit een uitstekende haunted house-film op zijn naam bracht, het bespottelijke verhaaltje er in razend tempo doorheen, zodat je je in elk geval geen moment verveelt. Bijgestaan door Steve Johnson en zijn team, die lekker ruig tekeer gaan met rubber, nepbloed en draderig alien-speeksel, is hij bovendien niet te beroerd de geest van de klassieke jaren ’80-slasher weer voor even uit de fles te laten.
Nog een bioscoopvervolg zit er overigens niet in. Daarvoor steekt de Amerikaanse recette van 17 miljoen dollar te schril af tegen de honderd miljoen die het origineel opbracht. Maar producent Mancuso kan natuurlijk altijd uitwijken naar de videomarkt. Daar is altijd wel plaats voor naakte vrouwen die tijdens de geslachtsdaad exploderen.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #36, juli/augustus 1998.
