Nou, driemaal raden: wat zou dat ‘iets’ in het water toch kunnen zijn? Misschien iets wat we elke zomer al op het grote doek zien rondzwemmen?
Net zo frustrerend als een slechte uitvoering van een interessant concept, is een mooie titel die ten grabbel wordt gegooid aan een ondermaatse film. Neem SOMETHING IN THE WATER. Klinkt heerlijk mysterieus, nietwaar? Vooral dat eerste deel: ‘iets’. Een dreiging waarvoor (nog) geen woord is gevonden; het is haast lovecraftiaans. Het is niet zonder reden dat in THE MIST iemand schreeuwt dat zijn dorpsgenoot is gegrepen door “iets in de mist”. Juist dat onzekere, dat ontastbare, maakt die situatie zo huiveringwekkend. Maar wat dat ‘iets’ in SOMETHING IN THE WATER precies is? Nou, gewoon: haaien. Zoals altijd.
Jawel, SOMETHING IN THE WATER is de verplichte haaienfilm van deze zomer. JAWS viert volgend jaar zijn vijftigste verjaardag, maar kennelijk moet het publiek iedere zomer nog steeds bang worden gemaakt met hapgrage vissen. Je gaat je daardoor toch afvragen: hebben mensen écht een diepgewortelde angst voor haaien of zijn we gewoon decennialang geconditioneerd om dat te denken dóór al die haaienfilms?
Met het concept van vijf in zee dobberende vriendinnen die belaagd worden door haaien zou een beetje filmmaker best uit de voeten moeten kunnen. Maar anno 2024 is het toch niet onredelijk om te verwachten dat daar nog iets aan toe wordt gevoegd? Niet dat recente haaienfilms als SOUS LA SEINE en NO WAY UP nou zo sterk waren, maar die hadden met de Parijse setting en een in zee neergestort vliegtuig tenminste een soort gimmick. In SOMETHING IN THE WATER wordt eigenlijk alleen maar in zee gedobberd, in afwachting van redding of een spannend (bedoeld) moment.
Misschien had deze film (ogenschijnlijk) in één take kunnen worden gefilmd? Of zodanig dicht op de huid van de acteurs dat je de dreiging nooit ziet, maar de watertrappelende personages die wel steeds voelen? Ik noem maar iets; een simpele brainstormsessie zou waarschijnlijk nog talloze andere interessante hooks opleveren. Er zijn honderden manieren om een film te maken, maar SOMETHING IN THE WATER kiest steeds voor de meest gebruikelijke (lees: makkelijke) optie.
Het enige waarmee de film zich nog een klein beetje kan onderscheiden, is het gegeven dat twee van de vijf vriendinnen voorheen een relatie hadden die met een traumatische ervaring ten einde kwam. Er zit dus nogal wat ongemak tussen die twee, dat met een leven-of-doodsituatie wellicht kan worden overwonnen. Maar nee: een van de twee zwemt weg om hulp te halen en verdwijnt daarmee uit de film. Weg psychologische spanning.
Ook de details van de penibele situatie zijn uiterst vaag. Het niet nader genoemde Caribische eiland waar deze jongedame naartoe zwemt is bijvoorbeeld nooit ergens aan de horizon te zien. Daarmee valt lastig in te schatten of redding überhaupt een reële optie is. En hoe navigeer je eigenlijk in zo’n situatie? Uw recensent van dienst heeft nog even uitgezocht hoe ver je op open zee moet zijn om geen land meer te kunnen zien (ongeveer twintig kilometer) en wat het platste Caribische eiland is (Anguilla), dus ergens was dit toch nog een leerzame ervaring.
SOMETHING IN THE WATER is saai, voorspelbaar en onopvallend. De film voegt niets toe aan survivalgenre, maar draagt wel bij aan het problematische beeld dat haaien doodenge moordmachines zijn. Maar om toch een beetje positief te eindigen: de langdurig in het water ronddobberende personages raken flink verbrand. Hulde dus voor dit oog voor detail en de geloofwaardige make-up. SOMETHING IN THE WATER is weliswaar onverantwoord in zijn portrettering van haaien, maar in ieder geval realistisch wat betreft de gevaren van de zon. Smeer jezelf goed in deze zomer.
