Alles is groter, grappiger en gruwelijker in MAXXXINE, na X en PEARL het derde deel van Ti Wests uitstekende horrortrilogie. En wederom is het de grote Mia Goth-show, meer nog dan in de vorige films.
Als je de trilogie in één zin zou moeten omschrijven aan een oningewijde, zou je kunnen zeggen: ‘een trio liefdesbrieven aan drie tijdperken van de genrefilm’. Waar we in X terugkeerden naar de gruizige horror van de seventies en PEARL een ode was aan de gouden eeuw van Hollywood, belanden we in MAXXXINE al vanaf de eerste seconde in de onmiskenbare sfeer van de jaren tachtig, het tijdperk van de video nasties, roze neonlicht en satanic panic.
Maxine Minx (Mia Goth), de final girl uit X, heeft ondanks alle ellende uit die film haar droom weten te verwezelijken om pornoster te worden. Het jaar is 1985 en Los Angeles is na zes jaar immens veranderd; de seksindustrie floreert als nooit tevoren dankzij de opkomst van de videoband. Maar Maxine is nog niet uitgedroomd en wil meer. Weg uit de porno, doorbreken bij het grote publiek… een échte filmster worden. Die kans dient zich aan als ze de hoofdrol weet te bemachtigen in horrorfilm THE PURITAN II van de Britse filmauteur Elizabeth Bender (een prachtrol van Elizabeth Debicki). Alles lijkt op rolletjes te lopen voor Maxine, maar helaas wordt de stad der Engelen op dat moment ook geteisterd door een seriemoordenaar die bekend staat als de Night Stalker. En alles wijst erop dat Maxine zijn volgende prooi gaat worden.
Het is dus een plot die thuishoort in een hommage aan de (exploitatie-)films van de jaren tachtig. Brian de Palma’s DRESSED TO KILL, Abel Ferrara’s FEAR CITY, Dario Argento’s TENEBRE… Ti West steekt nergens onder stoelen of banken wie hem ditmaal hebben geïnspireerd. Split screens, felgekleurde shots van het sleazy nachtleven, een moordenaar met zwarte handschoenen… Liefhebbers van de films uit die tijd worden op hun wenken bediend met de ontelbare verwijzingen waar MAXXXINE van overloopt.
‘Overdaad schaadt’, luidt het alombekende spreekwoord en de doorsnee filmkijker zal waarschijnlijk horendol worden van het spervuur aan clichés dat op ons wordt afgevuurd. Dit is dan ook echt een film voor genrefans, misschien zelfs wel exclusief voor die selecte groep. Het personage Maxine is in dit derde deel larger than life, wat West al vroeg in de film op weinig subtiele wijze laat zien: het kleine doosje waarin onze heldin in X haar cocaïne bewaarde is ingeruild voor een glazen pot waar met gemak drie zakken borrelnoten in passen. Het eerste moment waarop we ontdekken dat de ambitieuze actrice zich prima weet te redden in een gevaarlijke situatie is van een bloederige (en hilarische) schoonheid, al zullen daarna vast en zeker enkele kijkers geschokt de filmzaal verlaten.
Wie die scène echter met gejoel omarmt en blijft zitten, gaat een heerlijke rollercoaster tegemoet. Het is misschien niet het sterkste deel van de trilogie, maar absoluut de meest vermakelijke en herkijkbare. Alle acteurs weten precies in wat voor soort film ze zitten en zetten hun rollen lekker vet aan, in het bijzonder Kevin Bacon die duidelijk geniet van zijn personage John Labat, een foute privédetective die later in de film sprekend gaat lijken op een andere bekende filmdetective uit Los Angeles. Al die filmverwijzingen maken het feest alleen maar groter, al ligt het moment rondom een zekere Hitchcockfilm er misschien net iets te dik bovenop. Ook het einde is verbazingwekkend conventioneel en staat in schril contrast met de uitbundigheid en inventiviteit van de rest van de film. Het zij West vergeven, aangezien het ultieme credo van de jaren-tachtig-genrefilm immers ’tieten, schieten en helicopters’ was. En dat rijtje kan na dik anderhalf uur genieten netjes worden afgevinkt.
