Oz Perkins’ nieuwste film is zijn meest conventionele tot nu toe, maar de bekende conventies die hij gebruikt voelen in zijn handen weer volledig authentiek, alsof dít verhaal hun eigenlijke oorsprong is.
Met de beeldschone, nachtmerrieachtige horrorfilms FEBRUARY (ook bekend als THE BLACKCOAT’S DAUGHTER), I AM THE PRETTY THING THAT LIVES IN THE HOUSE en GRETEL & HANSEL verwierf Perkins zijn reputatie als indie-auteur. Beeldschoon en nachtmerrieachtig is LONGLEGS ook, maar de film heeft niet het rustige tempo van Perkins’ eerdere werk en het verhaal komt bekender voor. Op basis van de plotbeschrijving zou je zelfs kunnen denken met een clichématig straight-to-streaming-werkje te maken te hebben.
De onervaren FBI-agent Lee Harker (Maika Monroe) doet onderzoek naar een seriemoordenaar die bekend staat als Longlegs. Met die naam ondertekent hij de verder in codetaal geschreven brieven die hij achterlaat bij zijn slachtoffers: altijd gezinnen, die gruwelijk gemutileerd worden aangetroffen. Het gekke is dat de moordenaar zelf zijn handen schoon lijkt te houden. In de Longlegs-zaken wijst alles erop dat de vader van het gezin het wapen hanteerde. Harker is vanwege haar bijzondere gave de ideale vrouw voor de klus: noem het intuïtie, noem het helderziendheid, ze weet in elk geval vaak hoe de vork in de steel zit voordat haar collega’s erachter komen. Zo ontdekt ze ook snel de connectie tussen de brieven van Longlegs en christelijke teksten over de duivel. Perkins combineert de seriemoordenaarsthriller met religieuze horror, en ook van dat genre komen aardig wat bekende conventies voorbij, die ik vanwege spoilergevoeligheid niet zal noemen.
Van Longlegs zelf zien we eerst heel weinig. Als hij al in beeld verschijnt, toont Perkins niet zijn hele gezicht. Ook wanneer dat gezicht in wel volledig in beeld komt, is het moeilijk Nicolas Cage te herkennen onder de make-up. Eigenlijk is het jammer dat de voortiteling al verklapt dat hij het is: nu zit je met bewondering te kijken naar de fysieke transformatie, wat afleidt van het personage. Maar goed, het is hoe dan ook een fenomenale rol. Longlegs is een meteen weerzinwekkende figuur met wie normale communicatie onmogelijk lijkt. Cage speelt hem grotesk, zoals we verwachten, maar ook angstaanjagend geloofwaardig. Hij schreeuwt, fluistert en zingt zijn tekst met verdraaide stem zonder ooit de indruk te geven dat hij een trucje opvoert. Niet Cage de acteur, maar het personage is over the top.
Diezelfde combinatie van virtuositeit en waarachtigheid zien we in Perkins’ visuele stijl. Zijn kadrering is duidelijk zorgvuldig uitgedacht, maar niet te kunstmatig: meer dan in zijn vorige werk vindt hij de balans tussen gestileerd en realistisch. Zijn prachtig ijskoude shots hebben niet esthetiek als doel op zich. De nauwe kaders en strakke composities dragen bij aan de beklemmende sfeer waarvan de hele film doordrenkt is.
Je zou zeggen: we kennen het allemaal al. De jonge vrouw die jacht maakt op een bizarre seriemoordenaar roept meteen associaties op met THE SILENCE OF THE LAMBS (‘Is it scary being a lady FBI agent?’ vraagt een kind op een gegeven moment aan Harker), de religieuze verwijzingen doen denken aan SE7EN en al z’n imitators en later komen ook wat clichés van de demonenhorror voorbij. Maar het stoort niet. Perkins is als een fantastische kok die je de perfecte versie van een klassiek gerecht voorschotelt. De ingrediënten zijn bekend, maar door deze bereiding proef je pas hoe ze écht smaken.
