In de luwte van Hollywood bouwt regisseur Oz Perkins – zoon van – aan een eigenzinnig genre-oeuvre. Als een volleerde evenwichtskunstenaar balanceert hij op de grenzen van genres en stijlen. Het veelgelaagde FEBRUARY, zijn debuutfilm uit 2015, toont knap hoe snel hij een eigen stem ontwikkelde.
Eerst maar even dit: wie ten volle van FEBRUARY wil genieten, stopt maar beter meteen met lezen. FEBRUARY is zo’n film waar je liefst op voorhand zo weinig mogelijk over weet. De film werkt het best als hij je langzaam kan bekruipen. Maar je moet daar wel voor open staan: Perkins geeft namelijk maar mondjesmaat prijs hoe de vork in de steel zit. En dan nog is er ruimte voor interpretatie. Groot is de kans dat je na het bekijken van de film op internet meteen op zoek gaat naar mogelijke interpretaties, of beter nog: meteen weer van voor af aan begint te kijken.
Voor wie toch een beetje houvast wil, schetsen we volgend kader. In de chique katholieke kostschool Bramford is de wintervakantie aangebroken. Ouders pikken hun kinderen op om op vakantie te vertrekken. Twee meisjes blijven achter: Katherine (Kiernan Shipka) en Rose (Lucy Boynton) – hun ouders zijn onbereikbaar. Dat baart vooral Katherine zorgen. Zij heeft namelijk enge dromen over een auto-ongeluk van haar ouders.
Er loopt nog een tweede verhaallijn doorheen de film, die van een derde meisje, Joan (Emma Roberts – nichtje van). Zij lijkt uit een psychiatrische instelling ontsnapt en weet een lift te versieren bij een rouwend katholiek koppel dat op weg is naar Bramford. Wie Joan eigenlijk is en wat er met de ouders gebeurt, wordt pas helemaal aan het einde van de film onthuld. Een tip: de kijker moet er misschien rekening mee houden dat Perkins verschillende tijdlijnen met elkaar vermengt en dat één en hetzelfde personage misschien wel door twee actrices gespeeld kan worden.
FEBRUARY is een mind-twister die gerust twee kijkbeurten kan verdragen. Perkins jongleert met verschillende genres. Kijken we hier naar een highschoolthriller? Een slasher? Een occulte film? In elk detail schuilt betekenis. Wie naderhand de beginscène nog eens bekijkt – het gesprek tussen Katherine en de rector van de school – ziet meteen enkele vooruitwijzingen naar het einde. De verwijzingen zijn subtiel. De manier waarop een lepel naast een soepbord wordt gelegd, de glimp van een identiteitskaart, een litteken op een arm. Wie met de ogen knippert, heeft weer een clou gemist.
Voor een debuutfilm is FEBRUARY opvallend stijlvast geregisseerd. Geen shot verraadt twijfel of onzekerheid. Perkins wisselt wijde, winterse landschappen – gefilmd in Ontario, Canada – af met obsederende shots door de gangen van de school. Het tempo ligt laag. Perkins lijkt niet de regisseur die zich laat opjagen. Hij vertraagt voortdurend, zorgt voor pauzes in dialogen, kleine zijweggetjes in het verhaal. Dat vraagt natuurlijk wat geduld van de toeschouwer. Pas na een dik uur trapt hij het gaspedaal in wanneer de duivel in deze film eindelijk zijn staart laat zien.
Dat Oz Perkins een blijvertje kan zijn, bewijst ook zijn tweede film I AM THE PRETTY THING THAT LIVES IN THE HOUSE uit 2016 (te zien via Netflix), een spookhuisthriller die al even handig als FEBRUARY de genreclichés weet te omzeilen. In die film speelt een boek een belangrijke rol en lijkt de wereld uit dat boek door te dringen in de wereld van de film. In FEBRUARY speelt de regisseur ook met twee verhaallagen. In beide films is Perkins toegeeflijk genoeg om de toeschouwer een eigen conclusie te laten trekken, maar laat hij ook ruimte voor twijfel en interpretatie. Precies zoals we het graag hebben.
Distributie: Just Entertainment. Release: 14 februari 2017. Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 februari 2017.