The Judas breed, zo werd de insectensoort genoemd, die in MIMIC (1997) werd gekweekt om een invasie van kakkerlakken in New York City te bestrijden. De soort heette vernietigd te zijn in een daverende gasexplosie aan het eind van die film. Niet dus. Een laatste exemplaar blijkt zich op te houden in de kelders van een schoolgebouw in N.Y.C. en wenst met onderwijzeres Remi Panos (Alix Koromzay) te paren om zijn soort voor uitsterven te behoeden.
Begrijpelijkerwijs is de lerares wars van dit idee en ze gaat de griezel, die steeds menselijker vormen aanneemt, met alle beschikbare middelen te lijf. Ziehier de korte inhoud van MIMIC 2 (Jean De Segonzac, 2000), een volmaakt overbodige reworking van Guillermo Del Toro’s MIMIC voor de direct-to-video markt. Onder reworking moet in dit geval vooral een alarmerende vermagering van plot en karakters worden verstaan, alsof het creatieve proces dat aan de productie is vooraf gegaan zich in een sfeer van acute bloedarmoede heeft voltrokken. Het is hollen, meppen en snerpend gillen in MIMIC 2 en dat is het. De enige verdienste van films als deze is dat men met hernieuwde appreciatie omziet naar het (in vergelijking) stijlvolle origineel. Men zou dit ‘het negatieve saldo’ van MIMIC 2 kunnen noemen. Bekijk liever Del Toro’s film nog een keer. Erique J. Rebel • Copyright 2003 Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #58, p34.
