De vampier is al zo’n honderd jaar op afstand het populairste griezelfilmpersonage. Zijn populariteit lijkt alleen maar toe te nemen met televisieseries als TRUE BLOOD en de TWILIGHT-reeks. Het valt niet mee nog iets toe te voegen aan het afgekloven subgenre, maar debutant Scott Leberecht doet met MIDNIGHT SON een moedige poging.
Al sinds de vroege vampierfilms NOSFERATU: EINE SYMPHONIE DES GRAUENS (F.W. Murnau, 1922) en DRACULA (Tod Browning, 1931) beweegt de filmvampier zich tussen twee uitersten: het onaantrekkelijke roofdier en de spannende, soms exotische verleider.
De erotiek werd in de jaren zestig en zeventig steeds belangrijker, vooral in de Engelse Hammer-films, die bevolkt werden door vrouwelijke, vaak lesbische vampiers. Ook in de Europese films LÈVRES DE SANG (Jean Rollin, 1975), LES LÈVRES ROUGES (Harry Kümel, 1971) en VAMPYRES (José Ramón Larraz, 1974) hielden de actrices zelden hun kleren aan. De vampier als roofdier zien we minder vaak, al zou je de uitstekende 30 DAYS OF NIGHT (David Slade, 2007) en LET THE RIGHT ONE IN / LÅT DEN RÄTTE KOMMA IN (Tomas Alfredson, 2008) als nazaten van NOSFERATU kunnen beschouwen.
MIDNIGHT SON bevindt zich ergens tussen deze twee polen. De 24-jarige hoofdpersoon Jacob (Zak Kilberg) kan niet tegen zonlicht en woont in een kelder. Hij heeft een baantje als nachtwaker en schildert in zijn vrije tijd zonsondergangen. In het uitgaansleven ontmoet hij de coke snuivende nachtvlinder Mary (Maya Parish) en er is direct een klik.
De link tussen seks en vampirisme wordt heel duidelijk wanneer Jacob opgewonden raakt van de bloedneus van Mary, die net voor de vrijpartij een snuifje genomen heeft. Tijdens de daad kleuren zijn ogen geel. Mary voelt dat er iets helemaal niet in de haak is, maar toch blijven ze om elkaar heen cirkelen. Mary vertrouwt hem, ondanks zijn vreemde gedrag.
Want er is ook de roofdier-kant in Jacob. Hij heeft een onlesbare dorst naar bloed. Hij koopt aanvankelijk nog bloed bij de slager, maar dierlijk bloed vult zijn maag niet. Wanneer een vrouw in de parkeergarage van het gebouw waar hij werkt wordt vermoord, vermoedt hij dat hij wel eens de dader zou kunnen zijn. Hij heeft immers last van black-outs, maar ziet af en toe flitsen van de moord.Vampirisme wordt in MIDNIGHT SON niet afgeschilderd als iets aantrekkelijks (eeuwige jeugd en eeuwig leven), maar als een verslaving, een onstilbare honger. Jacob haalt later zijn mensenbloed bij de louche verpleger en dealer Marcus (Jo D. Jonz). Wat dat betreft lijkt MIDNIGHT SON veel meer op lowbudgetfilms als HABIT (Larry Fessenden, 1997) en THE ADDICTION (Abel Ferrara, 1995) dan op een sexy blockbuster als INTERVIEW WITH THE VAMPIRE (Neil Jordan, 1994).
Jacob is een mutant die langzaam verandert in een vampier, als een rups in een vlinder. De film draait om de vraag: accepteert hij zijn roofdieraard of blijft hij er tegen vechten? Regisseur Scott Leberecht weet er met minimale middelen het maximale uit te halen. De onbekende acteurs spelen meer dan verdienstelijk, het camerawerk is fraai, de subtiele special effects zijn overtuigend en de melancholische muziek is ondersteunend, maar nooit overheersend. Het enige bezwaar is dat de film soms wat traag is.
Voor wie houdt van films als HABIT, THE ADDICTION en RABID (David Cronenberg, 1977) is MIDNIGHT SON een aanrader. Dit debuut verdient een dikke voldoende.
Distributie: Kolmio. Release: 6 juni 2013. Copyright: Remco Scheenjes. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2013.
