Dat regisseur Takashi Shimizu meer maakt dan alleen afleveringen uit zijn JU-ON-serie (zes delen and counting) bewijst deze MAREBITO. Het is Shimizu’s bijdrage aan een project waarbij studenten van een Japanse film-academie gekoppeld worden aan professionals. Dat verklaart in elk geval het ontbreken van enige production value in deze zichtbaar goedkoop gemaakte shocker.
In de film speelt cultregisseur Shinya Tsukamoto freelance cameraman Masuoaka, die in de metro van Tokio een zelfmoord vastlegt. Masuoka denkt dat de zelfmoordenaar ergens vreselijk van geschrokken moet zijn, en gaat in de ondergrondse op onderzoek uit. Hij stuit op een wirwar van tunnels en gangen die hem leiden naar een ruimte die veel ouder moet zijn dan de stad zelf. Daar vindt hij een vastgeketend meisje dat hij meeneemt naar zijn appartement. ‘Mijn eigen Kaspar Hauser’, noemt hij haar en er ontstaat een vreemde relatie tussen de twee.
Mede door zijn reputatie als moderne horrormeester kon Shimizu MAREBITO kwijt op prestigieuze festivals als Venetië en Brussel. Toch is de film teleurstellend en lang niet zo effectief als de originele bioscoopversie van JU-ON. Dat zou aan het lage productiebudget kunnen liggen, maar vermoedelijk zijn het simpelweg structurele problemen die MAREBITO de das omdoen.
Een film als THE GHOULS laat zien dat je digitaal zelfs op lage resolutie prima spanning kan opbouwen. Ook Shimizu filmde op goedkoop materiaal, maar het beangstigende effect dat de schimmige beelden in de onderwereld had kunnen hebben, wordt grotendeels teniet gedaan door de monotone voice over van Tsukamoto. Deze is zelf ook geen aanwinst. Tsu is al niet moeders mooiste, maar zijn volstrekt passieve spel maakt identificatie bijna onmogelijk. Grootste handicap is uiteindelijk het gebrek aan focus van de film. Dit is een verhaal over voyeurisme, maar ook over mythische werelden en zelfs vampirisme. Slordig mengt Shimizu zijn ingrediënten, waardoor de film veel langer aanvoelt dan zijn 92 minuten speelduur.
Zonde, Shimizu heeft betere ideëen dan het gros van zijn J-Horror-collega’s, alleen had hij hier de tijd moeten nemen om ze goed uit te werken. Een 35mm-versie, laat staan een Amerikaanse remake, zal er vermoedelijk dan ook niet van komen.
Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72, winter 2006.
