Het Amerikaanse dvd-label Synapse Films bezit nog niet de reputatie van een Anchor Bay of een Blue Underground, maar heeft wel al in korte tijd een zeer respectabele catalogus van fraai opgepoetste cult-, horror- en exploitationklassiekers opgebouwd.
Titels als BRAIN DAMAGE, BLUE SUNSHINE en DEADBEAT AT DAWN kregen eerder een uitvoerige make-over en daarnaast geeft Synapse de amusante 42nd Street Forever-reeks uit, een serie trailercompilaties uit de hoogtijdagen van de exploitationcinema. De chique behandeling van sleazy films waarmee de distributeur naam heeft gemaakt, bereikt een hoogtepunt met het uiterst curieuze LET ME DIE A WOMAN, een groezelige sexploitationfilm in de vorm van een vrijzinnige documentaire. Geen ongebruikelijke formule, maar in de onbekwame handen van Doris Wishman (de regisseuse die cultfilmgeschiedenis schreef met titels als NUDE ON THE MOON, THE AMAZING TRANSPLANT en de Chesty Morgan-vehikels DOUBLE AGENT 73 en DEADLY WEAPONS) ontstaat er een schitterend ongeluk dat je gezien moet hebben om het te geloven.
In LET ME DIE A WOMAN brandt Wishman haar vingers aan het thema transseksualiteit. De rode draad van de film is een interview met ‘Leslie’, een transseksueel uit New York die op openhartige wijze haar levensverhaal vertelt. ‘Last year I was a man’, zo vertrouwt ze de camera toe. Het interview wordt afgewisseld met sensatiebeluste ‘reconstructies’, verhalen uit de praktijk van Dr. Leo Wolmann, groezelige seksscènes en als ‘hoogtepunt’ bijzonder goor archiefmateriaal van een geslachtsoperatie waaraan de film zijn lokregel dankt; ‘See a man become a woman… right before your eyes!’
Niet ongebruikelijk voor een film van Wishman zit LET ME DIE A WOMAN vol onweerstaanbare onvolkomenheden. Zo lijken veel ‘transseksuelen’ nog het meest op travestieten uit een Engelse sitcom uit de jaren ’70 en hebben Wishmans regieaanwijzingen zoals vanouds een rampzalige uitwerking op de cameravoering. Komische hoogtepunten vormen de scènes waarin hormonendokter Leo Wolmann zich tot de kijker richt. De zweterige man van middelbare leeftijd leest werkelijk elke zin die van zijn lippen rolt van een bord, dat voor, naast, achter of onder de camera geplaatst is. In een hilarische scène ondervraagt de dokter een patiënte, maar ook háár ogen verraden dat ze is aangewezen op de tekstborden die zich net buiten het bereik van de camera bevinden. Hierdoor ontstaat een conversatietoon die je alleen in een film van Doris Wishman zult aantreffen. Voeg daarbij de ongemakkelijk expliciete shots van de transseksuele geslachtsorganen en gastrollen van porno-iconen Harry Reems (DEEP THROAT) en Vanessa Del Rio en je hebt een film die liefhebbers van ranzige cultcinema onder geen beding mogen overslaan.
Deze zogenaamde Transgendered Edition zit vol leuke extra’s die de uitgave een volwaardig collector’s item maken. Voor het eerst is bijvoorbeeld de ‘beitel-scène’ te zien in zijn volle glorie: een wanhopige timmerman voert een seksoperatie op zichzelf uit… met hamer en beitel! Dat deze scène de Amerikaanse censors niet overleefde is niet verwonderlijk. Verder horen we op het audiocommentaar Wishman-biograaf Michael Bowen keuvelen met de eerdergenoemde ‘Leslie’. Deze laat geen spaan heel van de regisseuse. Zo zou Wishman een sensatiebeluste, maar vooral onbetrouwbare vrouw zijn die niet alleen loog over acteursgages en carrièremogelijkheden, maar ook over haar leeftijd. Ook is ‘Leslie’ naar eigen zeggen nooit verteld dat de film vol seksscènes en aanstootgevende stereotypes zou zitten. De regisseuse zou zelfs niet eens aanwezig zijn geweest bij de opnames van het interview met ‘Leslie’. Het wekt geen verbazing dat uitgerekend dit toegevoegde interview veel authentieker overkomt dan alles wat in deze onsmakelijke grindhouse-variant op GLEN OR GLENDA zelf aan bod komt.
EXTRA’S ****. Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oor-spronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72, winter 2006+.
