De titel van Jeff Liebermans tweede speelfilm verwijst naar een LSD-achtig hallucinogeen waarvan de gebruiker jaren later de negatieve effecten ondervindt: haaruitval, barstende hoofdpijn en uiteindelijk een psychotische moordlust.
In een verbijsterende openingssequens loopt een feestje in een strandhuis compleet uit de hand wanneer een van de aanwezigen zijn pruik en zijn verstand verliest en drie aanwezige vrouwen levend verbrandt in de open haard. Nog gekker is de reactie van Jerry Zipkin (Zalman King), die de knetterende lijken in de open haard ontdekt. Eerst ijsbeert hij door de kamer, om vervolgens gelaten op de bank naar het vuur te staren. Geen wonder dat deze engerd de schuld in de schoenen krijgt geschoven.
Op de vlucht voor de politie probeert hij het mysterie van Blue Sunshine te ontrafelen, waarbij alle aanwijzingen leiden naar een politicus die de drug als student uitdeelde aan zijn studiegenoten. Zalman King, tegenwoordig beter bekend als schrijver-regisseur van tv-erotica als The Red Shoe Diaries, schmiert zich een ongeluk als de onschuldige verdachte Zipkin. Op het audiocommentaar neemt Lieberman daarvoor de verantwoordelijkheid: om bij de kijker verwarring te zaaien over Zipkins onschuld, vroeg hij King zijn rol zo intens mogelijk te spelen. Een verkeerd advies, omdat de acteur met zijn priemende blik, donkere haardos en alsmaar naar beneden gebogen mondhoeken van zichzelf al intens genoeg is.
Maar uiteindelijk is Kings hoofdrol juist een van de elementen die van BLUE SUNSHINE zo’n prettig excentrieke genrefilm maken. Een satirische paranoiafilm die zich goed laat vergelijken met het vroege werk van David Cronenberg en Larry Cohen. Lieberman is er nog steeds trots op dat zijn film begin jaren tachtig continu vertoond werd in het punk-walhalla Mudd Club vanwege de finale, waarin een kale psychotische reus, zichtbaar dolgedraaid door de muziek, volledig door het lint gaat in een discotheek. ‘The first statement against disco’, volgens Lieberman. Geen beter wapenfeit voor een film waarvoor het predikaat cult lijkt te zijn uitgevonden.
De dvd bevat, naast de digitaal opgepoetste print en de soundtrack op een tweede disc, een goed gevuld bonusmenu met behalve audiocommentaar van Lieberman een half uur durend interview waarin hij zijn carrière bespreekt. De leukste extra is echter de korte film THE RINGER, een curiosum dat Lieberman begin jaren zeventig draaide met geld uit een antidrugsfonds. Lieberman was ‘niet tegen drugs, maar wel tegen propaganda.’ Aldus werd in THE RINGER de draak gestoken met corporate America dat de jeugd van alles denkt te kunnen aansmeren, zoals het idee dat een ring door de neus hip en cool is. Laten we hopen dat Liebermans profetische gaven beperkt blijven tot het voorspellen van de piercing.
Extra’s ***1/2 Di: Synapse (R.1) Copyright Agnes Tourvel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #68, winter 2005/2006
