‘Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper’. Deze oubollige reclameleus uit de vorige eeuw kan met gemak op THE GRUDGE 2 worden losgelaten.
Niet alleen moet hoognodig eens de schaar in het sluike haar van de bleke spookverschijning die zo kenmerkend is voor THE GRUDGE-serie én voor Aziatische spookfilms in het algemeen, maar feitelijk heeft dit gehele subgenre een complete make-over nodig. Vervloekingen en motorisch gestoorde langharige geesten zijn inmiddels het schrikbeeld in zeven (!) films met ‘GRUDGE’ (JU-ON in het Japans) in de titel. En dan zijn er nog die talloze andere oosterse horrorfilms (o.a. THE RING en A TALE OF TWO SISTERS) die met dezelfde geestverschijning en dito schokeffecten op de proppen komen. Het thema van de wraakzuchtige geest is zo langzamerhand uitgeput.
Nog voordat THE GRUDGE 2 uit de startblokken schiet, wordt de basispremisse nog maar eens uit de doeken gedaan: wanneer iemand sterft in grote woede, ontstaat er een vloek die overslaat op personen die zich op de plek des onheils wagen. Die plek is in dit geval een vervallen huis aan de rand van Tokio; hetzelfde huis waar Karen Davis (Gellar) in het eerste deel worstelde met een boze geest en tenslotte de brand injoeg. Ditmaal zijn het haar zus (Tamblyn) en een jonge journalist die in aanraking komen met het bovennatuurlijke kwaad. Plus een handvol scholieren om de kijkers meer van hetzelfde te geven. Gellar zelf moet het doen met een kleine bijrol (maar staat op de aftiteling wel helemaal bovenaan!). Daarentegen manifesteert het kwaad zich weer exact op dezelfde manier als in de voorgaande producties. Inclusief het raspende keelgeluid en de schokkerige motoriek van de blauwbleke geesten.
De Japanse regisseur Shimizu, geestelijk vader van de THE GRUDGE en alle sequels en remakes, mocht in 2004 voor het eerst met een royaal Hollywood-budget aan de slag voor een Amerikaanse remake van het door hemzelf geschreven origineel. In de sequel lijkt zijn inbreng zich te beperken tot het reproduceren van Aziatische griezelsferen, want over de plot had hij weinig meer te zeggen. Ook de personages komen uit de pen van de Amerikaanse scriptschrijver Stephen Susco, en zijn stuk voor stuk gemodelleerd naar westerse genreclichés (de populaire meisjes, het kneusje etc). Mede daardoor dwaalt THE GRUDGE 2 steeds meer af van zijn Japanse origine. En een film die zijn identiteit verliest, is ten dode opgeschreven.
Een parallelle verhaallijn die zich afspeelt in Amerika, brengt nog wat leven in de brouwerij. Daar wordt een ogenschijnlijk normaal gezin steeds agressiever. Omdat er niet direct een verband wordt gelegd met de gebeurtenissen in Tokio, werkt dit deel van de film verrassend beter dan de gesneden koek uit het Japanse deel, ook al omdat de kijker in het ongewisse wordt gelaten over de oorsprong van de agressie. Maar wanneer de plukjes haar voor de dag komen, weten we weer hoe laat het is. De gemuteerde vloek zorgt eventjes voor een welkome variatie op het thema, maar kan de film niet redden, en dat moet ze bij de studio ook hebben geweten. In de VS werd THE GRUDGE 2 niet van te voren aan de pers getoond. Waarschijnlijk om een recensie als deze te voorkomen.
Di (NL): Independent (NL: 19 oktober / BE: 20 december)
Copyright Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 oktober 2006.
