Na een gedwongen pauze van vier jaar is Keanu Reeves eindelijk terug als de boeman van de onderwereld, John Wick. In JOHN WICK: CHAPTER 4 zijn de stunts groter, het verhaal absurder, en duurt het allemaal veel langer. Maar die drie uur zitten wel vol met keigoede actie.
Allereerst moeten we even stilstaan bij Lance Reddick, die 17 maart op zestigjarige leeftijd is overleden. Reddick speelde de rol van de conciërge Charon in de JOHN WICK-films, en zowel Keanu Reeves als regisseur Chad Stahelski hebben het vierde deel opgedragen aan hem. Reddick, die ook te zien was in onder meer THE WIRE en LOST, zal worden herinnerd door de indrukwekkende aanwezigheid die hij naar elke scène bracht.
Voor diegenen die zich het einde van JOHN WICK: CHAPTER 3 (2019) niet meer zo goed kunnen herinneren, vrees niet. JOHN WICK: CHAPTER 4 herhaalt het bijna letterlijk. John Wick reist wederom af naar de Sahara om zijn vrijheid te kopen in een compleet zinloze scène, en hotelmanager Winston (Ian McShane) moet zijn acties uit de vorige film wederom verklaren. De grote schurk uit dit deel wordt vertolkt door de fantastische Bill Skarsgård, die in de rol van Markies de Gramont een héérlijk Frans accent mag opzetten. De Markies heeft de verantwoordelijkheid gekregen om John Wick om te leggen, en daarom stuurt hij de blinde huurmoordenaar Caine (Donnie Yen) achter John aan. Caine is bevriend met John en moet met een zwaar hart zijn talenten tegen zijn maat in gaan zetten. Yen speelde in ROGUE ONE: A STAR WARS STORY (2016) een soortgelijk personage, een hommage aan de ZATOICHI-films waar een blinde masseur met uitzonderlijke zwaardvechtkunsten rondzwerft op het Japanse platteland. Het is al ongeloofwaardig dat een blinde man puur op gehoor gevechten met zijn katana zou winnen, maar Yen doet er nog een schepje bovenop. Caine gebruikt naast zijn wandelstok/zwaard ook nog eens een pistool.
Met de Markies en Caine op zijn hielen, vlucht Wick opnieuw de hele wereld over op zoek naar iemand die hem onderdak kan bieden. Osaka, Berlijn en Parijs worden allemaal bezocht, elke keer met een actiescène die nog beter is dan de vorige. In Osaka leren we Akira kennen, gespeeld door de Japanse popster Rina Sawayama in haar eerste filmrol. Het gaat Sawayama een stuk beter af dan de meeste popidolen die hun debuut maken in een actiefilm (kijk maar naar Rihanna in BATTLESHIP (2012) voor een minder succesvol voorbeeld). Een andere sterke bijrol is weggelegd voor de relatieve nieuwkomer Shamier Anderson. Zijn personage Tracker blijft bij Wick rondhangen, wachtend tot de prijs op zijn hoofd de dertig miljoen haalt. En in de traditie van de dierenliefde die deze films hooghouden, neemt Tracker ook zijn trouwe vechthond mee. Een kleine spoiler, naast de commando’s ‘stay’ en ‘kill’ weet deze herder ook hoe hij moet reageren op ‘nuts’.
Er is niks mis met de cast: hoofdstuk 4 kent zelfs het sterkste ensemble van alle delen. De film heeft die goede acteurs ook hard nodig, want de plot is ronduit flut. De High Table, de Illuminati-achtige organisatie waar het opperbestuur van alle belangrijke misdaadfamilies bij elkaar komt, is nog steeds even abstract als toen hij werd geïntroduceerd in de tweede film. Maar in JOHN WICK: CHAPTER 2 (2017) was dit pure aankleding, een verklaring voor het feit dat er huurmoordenaars in alle hoeken en gaten zitten. Nu wordt de tafel er in elke scène bijgehaald. De tafel bepaalt wie leeft en wie sterft, iedereen valt onder de directie van de tafel, de tafel moet zich aan de regels houden die de tafel heeft opgesteld. Op een gegeven moment verliest het woord tafel alle betekenis. Dan zie je niet langer een ruimte met schimmige figuren voor je, maar gewoon een keukentafel. Misschien met een schaal fruit erop. Regisseur Chad Stahelski weet wel hoe je een fantastische actiescene op het witte doek zet, maar een dialoog kan hij totaal niet geloofwaardig of spannend maken.
Veel te veel van de speelduur wordt gewijd aan gezanik over de High Table en hoe Wick moet omgaan met deze figuren. Hier had de editor flink de schaar in mogen zetten. Dat geldt niet voor het stuntwerk en de actie. Meerdere critici hebben in het verleden gesteld dat de actie in de JOHN WICK-films iets wegheeft van videospellen: de vloeiende manier waarop de camera rond de langharige liquidator draait terwijl die headshot na headshot uitdeelt geeft soms het gevoel te kijken naar een professionele gamer aan het werk. JOHN WICK: CHAPTER 4 lijkt zich bewust te zijn van deze vergelijking en heeft twee geweldige actiescènes die uitdrukkelijk verwijzen naar videogames. Wie ooit het ultra-gewelddadige 2D-actiespel HOTLINE MIAMI heeft gespeeld zal een scène waarin Wick een jachtgeweer met explosieve kogels bemachtigt meteen herkennen. En dan is er ook nog een gevecht tussen Wick en verschillende huurmoordenaars die op de rotonde rond de Arc de Triomphe plaatsvindt. Kogels en vuisten ontwijken is één ding, maar Wick moet hier ook uitkijken voor Franse automobilisten, zoals het kikkertje de auto’s moest omzeilen in FROGGER. De JOHN WICK-films zijn voornamelijk actie-neo-noirs, maar het gevoel voor humor dat Stahelski en de stuntcoördinators hebben mag niet worden onderschat. Veel van de gevechten zijn spannend en bloederig, maar ook bijzonder grappig. Het gebruik van de trappen die leiden naar de Sacré-Cœur is een (letterlijk) hoogtepunt. De hele zaal lag in een deuk toen Wick eindelijk de bovenste tree bereikt had. Laten we het einde van deel vier maar even ambigu noemen, want het is niet helemaal duidelijk of er een vijfde deel zal komen.
Distributie: Independent Films (Release 23 maart 2023). Copyright Jons Klaessens. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 maart 2023
